ΝΕΟΙ ΚΑΙΡΟΙ, ΝΕΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

Ηλία Λιαμή, Δρ.Θεολογίας, Αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας catichisi.gr

ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΗΧΗΤΕΣ 
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ Catichisi.gr

Αγαπητοί μας κατηχητές και κατηχήτριες, πιστεύουμε ότι θα είναι πολύ βοηθητικό για τα μέλη των κατηχητικών μας σχολείων και των νεανικών μας συντροφιών να έρθουμε σε επαφή μαζί τους αυτές τις δύσκολες ώρες. 

Μπορούμε να αποστείλουμε, μέσω email ή social media, το μάθημα που ταιριάζει περισσότερο στις ηλικίες τους από τα κατωτέρω και για τα μικρότερα παιδιά, σελίδες για ζωγραφική, ιδέες για χειροτεχνία & τραγούδια, ώστε να περνούν δημιουργικά και εποικοδομητικά τον ελεύθερο χρόνο τους στο σπίτι.

Στη συνέχεια, να επικοινωνούμε μαζί τους στηρίζοντας τους, λύνοντας απορίες και ζητώντας από τα μικρότερα παιδιά να μας αποστείλουν, τις ζωγραφιές τους, τις κατασκευές τους κλπ. ώστε να μας αισθάνονται κοντά τους, φίλους και συμπαραστάτες.

Nα τους προτρέψουμε να παρακολουθούν τη Θεία Λειτουργία από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο, μέχρι την Κυριακή 17 Μαϊου όπου θα συμμετέχουμε όλοι στη Θεία Λειτουργία και τη Θεία Κοινωνία, για πρώτη φορά μετά από τόσες εβδομάδες!
Επίσης, να ορίσουμε μία συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας για συμπροσευχή λίγων λεπτών. 

ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ
ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ
1. Για παιδιά προσχολικής ηλικίας και δημοτικού σχολείου


2. Για εφήβους και νέους

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

ΝΕΟΙ ΚΑΙΡΟΙ, ΝΕΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

Ηλία Λιαμή, Δρ.Θεολογίας, Αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας catichisi.gr

ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΗΧΗΤΕΣ 
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ Catichisi.gr

Αγαπητοί μας κατηχητές και κατηχήτριες, πιστεύουμε ότι θα είναι πολύ βοηθητικό για τα μέλη των κατηχητικών μας σχολείων και των νεανικών μας συντροφιών να έρθουμε σε επαφή μαζί τους αυτές τις δύσκολες ώρες. 

Μπορούμε να αποστείλουμε, μέσω email ή social media, το μάθημα που ταιριάζει περισσότερο στις ηλικίες τους από τα κατωτέρω και για τα μικρότερα παιδιά, σελίδες για ζωγραφική, ιδέες για χειροτεχνία & τραγούδια, ώστε να περνούν δημιουργικά και εποικοδομητικά τον ελεύθερο χρόνο τους στο σπίτι.

Στη συνέχεια, να επικοινωνούμε μαζί τους στηρίζοντας τους, λύνοντας απορίες και ζητώντας από τα μικρότερα παιδιά να μας αποστείλουν, τις ζωγραφιές τους, τις κατασκευές τους κλπ. ώστε να μας αισθάνονται κοντά τους, φίλους και συμπαραστάτες.

Nα τους προτρέψουμε να παρακολουθούν τη Θεία Λειτουργία από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο, μέχρι την Κυριακή 17 Μαϊου όπου θα συμμετέχουμε όλοι στη Θεία Λειτουργία και τη Θεία Κοινωνία, για πρώτη φορά μετά από τόσες εβδομάδες!
Επίσης, να ορίσουμε μία συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας για συμπροσευχή λίγων λεπτών. 

ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ
ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ
1. Για παιδιά προσχολικής ηλικίας και δημοτικού σχολείου


2. Για εφήβους και νέους

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

"Προς Εμμαούς"

Του Ηλία Λιαμή, δρ. Θεολογίας Αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας

Αγαπημένε μου κατηχητή, αγαπημένη μου κατηχήτρια

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Δεν ξεφεύγουμε από την αναστάσιμη χαρά. Μόνο, που, αντί του Θωμά, ακολουθούμε τους μαθητές στη διαδρομή τους προς Εμμαούς.

Διαδρομή γεμάτη μυστικά, γεμάτη ευκαιρίες. Διαδρομή διαρκή, διαχρονική, δική μας διαδρομή......... 

«Και ιδού, δύο από τους μαθητές πήγαιναν αυτήν την μέρα εις κάποιο χωριό, που απείχε από την Ιερουσαλήμ ένδεκα περίπου χιλιόμετρα και το οποίον λεγόταν Εμμαούς… Και ενώ αυτοί συνομιλούσαν και συζητούσαν περί του Ιησού, ο ίδιος ο Ιησούς τους πλησίασε και πήγαινε μαζί τους… Τα δε μάτια των εμποδίζονταν από κάποια υπερφυσική δύναμιν, δια να μη τον αναγνωρίσουν… Και πλησίασαν στο χωρίον, όπου οι δύο μαθητές πήγαιναν και αυτός φαινόταν ότι προχωρούσε μακρύτερα… Αυτοί όμως με τις επίμονες παρακλήσεις των τον ανάγκασαν να μείνει… Και ενώ κάθισε κοντά στο τραπέζι του φαγητού μαζί μ΄ αυτούς, επήρε τον άρτον, τον ευλόγησε ευχαριστώντας τον Θεόν, όπως συνήθιζε να κάνη προ του φαγητού, και αφού τον έκοψε σε κομμάτια, έδωσε σ΄ αυτούς… Την στιγμήν αυτήν, όταν είδαν τον τρόπον της ευλογίας και του τεμαχισμού του άρτου, άνοιξαν με θείο φωτισμό τα μάτια των και ανεγνώρισαν αμέσως τον διδάσκαλό τους… Αλλά αυτός έγινε αμέσως άφαντος από αυτούς» (Λκ. 24, 13-35).

......... Κρίμα! Κρίμα! Δυο ανάσες δίπλα του, δυο ανάσες. Και να πεις ότι δεν είχατε τη διάθεση, δεν είχατε την πίστη!

Βγαίνω από το σκοτεινό τούνελ των άσκοπων καθημερινών συγκρούσεων.

Στέκομαι μπροστά στην «Πορεία προς Εμμαούς». Ο πιο κοινότυπος πίνακας των αστικών σπιτιών της δεκαετίας του ’60. Μα ο πίνακας του δικού μου σπιτιού, εκεί, στο βάθος του σαλονιού, διαφέρει. Δεν έχει μόνο τα χρώματα της reproduction. Επάνω του κρατάει όλες τις παιδικές μου στιγμές, τις άπειρες παιδικές μου στιγμές, που ξόδεψα να τον παρατηρώ. Τα θεόρατα δέντρα, το πέτρινο γεφύρι, η γλυκιά σκιά του μονοπατιού, η Εμμαούς στο βάθος. Κι εκεί, στο κέντρο, τρεις φιγούρες. Στη μέση, ένας λευκοφορεμένος διαβάτης και δίπλα του δυο άλλοι. Ακούνε τον συνοδοιπόρο τους, που με σηκωμένο χέρι μιλάει. Είμαι βέβαιος, ο δικός μου πίνακας διαφέρει. Ξέρει να με ρουφάει. Τα φύλλα των δέντρων σαλεύουν, η ησυχία διακόπτεται μόνο από μακρινά κελαηδίσματα. Μ΄ αρέσει εδώ. Τους τρεις διαβάτες δεν τους ξέρω. Για κείνους έμαθα αργότερα και βάλθηκα να συνδυάζω τη μορφή τους με τα γεγονότα. Ο Λουκάς και ο Κλεόπας! Κι ανάμεσά τους ο Χριστός. Ο αναστημένος Χριστός να τους μιλάει. «Μα δε βλέπουν, δε βλέπουν;», αναρωτιόμουν πάντα. Δε βλέπουν. Τόσα χρόνια στον πίνακα αλλά δε βλέπουν. Με θύμωναν κάποτε. Όχι πια. Αντίθετα, με τον καιρό, τους αγαπάω περισσότερο. Γιατί, όσο τα χρόνια περνούσαν, η τύφλωσή τους τούς έκανε οικείους, σημερινούς.

Δεν φταίνε αυτοί, δεν φταίμε εμείς. Φταίει το δωμάτιο που ζούμε, αυτό το δωμάτιο με τους μονόδρομους καθρέφτες. Απ’ τη δική σου τη μεριά βλέπεις το είδωλό σου. Από πίσω όμως σε παρακολουθούν, κι ας είναι αόρατοι για σένα. Τα βάζουνε συνήθως στα δωμάτια ανακρίσεων, κάποιους όμως σαν κι εσάς και σαν εμάς, μας κρύβουν την αλήθεια.

Φίλε μου Κλεόπα, φίλε μου Λουκά, δε βλέπουμε. Μπορεί τα πράγματα να άλλαξαν! Τα δέντρα γύρω σας γίνανε κάστρα τσιμεντένια. Και τα γεφύρια, κόμβοι μυρίων εποχουμένων. Το δωμάτιο όμως αυτό, το δωμάτιο με τους μονόδρομους καθρέφτες, είναι η πιο διαχρονική αξία και το πιο διαρκές αμάρτημα. Κάθε πρόσωπο, κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που περνάει από τη ζωή μας γίνεται είδωλό μας. Νομίζουμε πως βλέπουμε, νομίζουμε πως ανταμώνουμε. Και στην πραγματικότητα καθρεφτίζουμε πάνω της τα δικά μας χαρακτηριστικά. Η δίψα για σχέση, η δίψα μας γι’ αγάπη εκτονώνεται σε μονολόγους με το είδωλό μας.

Αρνιόμαστε την έκπληξη. Νομίζουμε πάντοτε πως ξέρουμε το «πώς» και το «γιατί» για κάθε άνθρωπο που συναντάμε. Όπως κι εσείς νομίζατε πως ξέρατε όλη την ιστορία, που είχε διαδραματιστεί μπροστά στα μάτια σας. Του τά ’πατε του Χριστού το απόγευμα εκείνο χαρτί και καλαμάρι. Του διηγηθήκατε την ίδια τη ζωή Του. Πώς έζησε, πώς δίδαξε, πώς προδόθηκε, πώς σταυρώθηκε, πώς πέθανε και πώς τάφηκε. Αμ, δε μιλάγατε σ’ εκείνον. Με τις προσδοκίες και τα όνειρά σας κάνατε διάλογο. Για το θυμό σας, που δεν έγινε τίποτε, εκεί που περιμένατε τόσα πολλά. Τίποτε. Αυτό δεν του είπατε; «Εμείς ελπίζαμε ότι αυτός είναι εκείνος που έμελλε να ελευθερώσει τον Ισραήλ. Και είναι τρίτη μέρα από τότε που πέθανε και δεν έχει συμβεί τίποτα». Η βεβαιότητά μας πως ξέρουμε πάντα τι συμβαίνει, η βεβαιότητά μας πως καταλάβαμε, η στέρεη πεποίθηση πως τα εξηγήσαμε όλα, είναι οι καθρέφτες που δε μας αφήνουν ν’ αντικρίσουμε την έκπληξη πίσω από το τζάμι.

Καθρέφτης και η θεολογία σας. Τα ξέρατε όλα καλά. Κι όσα δεν θυμόσασταν, για ώρες σας τα ανέλυε ο διδάσκαλος. Όλη την Παλαιά Διαθήκη σάς ανέλυσε. Προφήτες, τον έναν πίσω από τον άλλον, εξηγήσεις και ερμηνείες στην αυθεντικότερη, στην πιο άρτια παρουσίαση. Όμως κι αυτά, όπως και τα δικά μας, γίνανε φυλακή. Ξέρετε που καταλήγω; Ότι κι εσείς, όπως κι εμείς, δεν πιστεύουμε κατά βάθος πως αξίζουμε τέτοια θυσία. Όπως και τότε εσείς, όπως και σήμερα εμείς, ανατρεφόμαστε για να υμνούμε, να θαυμάζουμε τις ζωές των άλλων. Ψηλά, ψηλά, κάθε μέρα και ψηλότερα ανεβαίνουν τα είδωλα στα μάτια μας. Στολές και αξιώματα και ύφος και …γνόφος φαρισαϊκός στερούσε τον Θεό απ’ την απλότητά σας, απ’ την απλότητα που γρήγορα σας μάθανε να την λογάτε γι’ ασημαντότητα. Δεν διαφέρουμε. Το ύφος και το στυλ και οι στολές, οι κάθε είδους στολές, πλημμύρισαν τις οθόνες και κάθε βράδυ, κάθε ώρα, μας εμπεδώνουν την πεποίθηση της ασημαντότητάς μας. Μπήκε και ο διδάσκαλός σας, ο διδάσκαλός μας, ο γλυκός μας ο Θεός, στους υποψήφιους επώνυμους. Δόγματα και τελετές και τύποι και παράδοση γίνανε μέρος του καθρέφτη. Λόγοι βαθείς, γλώσσα ακατάληπτη, το «τότε», πάντα το «τότε», τότε που μόνον τότε γίνονταν θαύματα.

Τίποτα και όλα γίνονταν τότε, τίποτε και όλα γίνονται τώρα. Ούτε εσείς καταλάβατε, ούτε εμείς καταλαβαίνουμε. Κι εκείνος και τότε δίπλα σας, και τώρα το ίδιο. Τόσο δίπλα, ν’ αγγίξεις τα μεταμορφωμένα κύτταρά του, το μεταμορφωμένο παντελόνι του, το σακάκι του, το χέρι του, το χέρι του, να το κρατάς σφιχτά και να μπεις κρατώντας το στην αιωνιότητα, όποια και νά ’ναι. Τίποτε κι όλα γίνονται τώρα. Γλυκό ποτάμι των σχεδίων του, των περιστάσεων που ελέγχει, των λαθών που μεταλλάσσει. Να δείχνει, να δείχνει πίσω απ’ τον μονόδρομο καθρέφτη το τσαμπί των δώρων του, να έχει κολλήσει το πρόσωπό του στο τζάμι, στο τζάμι που απ’ τη μεριά μας συνεχίζει να καθρεφτίζει τα …κατορθώματά μας, τα φράγματα της ροής των ακτίνων Του, την ομίχλη μπροστά απ’ τον ηλιακό Του δίσκο.

Ένα σύμπαν ολόκληρο και στη μέση το δωμάτιό μας με τους επίμονους καθρέφτες. Να οσμίζεσαι, όπως κι εσείς θα οσμιζόσασταν στον δρόμο προς Εμμαούς, πως κάτι τρέχει και πως δεν μπορεί να είναι τόσο απλά και προβλέψιμα τα πράγματα. Γύρω σας, γύρω μας, ένα σύμπαν άλλων σχεδίων, άλλων διαστάσεων, άλλων δυνατοτήτων. Ανέτοιμοι εσείς, ανέτοιμοι κι εμείς να στείλουμε το βλέμμα στ’ ακροδάχτυλά μας, στο δέρμα μας, στην καρδία μας. Μόνο εκεί, στυλωμένη εκεί η ματιά μας, στα μάτια του ειδώλου μας, που μόνο ένα πιστεύει βαθιά: δεν μπορεί, είναι αδύνατον ν’ αξίζει η ζωή κάτι περσότερο απ’ την κακομοιριά και την μαγεία των τελετών. Κοιτάμε επίμονα το μάτι του ειδώλου μας. Έτσι θα το κοιτάγατε κι εσείς. Καλά θα το είχατε πια καταλάβει. Τόσες φορές τ’ ακούσατε από το στόμα Του: όλα, όλα δομές και εξουσίες, ισχυροί κι οι προύχοντες, γραφεία και επιτροπές, όλα, όλα σάπια, τάφοι κεκονιαμένοι. Ε, και; Παρακάτω! Είναι αυτή η αλήθεια, είναι αυτή η μόνη αλήθεια του κόσμου; «Ξύπνησα, ξύπνησα», σου λέει η ματιά σου. Κι εσύ συνεχίζεις να κοιτάς επίμονα το βλέμμα του ειδώλου σου, γιατί πέρα, εκεί, στο βάθος του, μια ελπίδα μακρινή, μια τόση δα ελπίδα, γιατί κλαίω, γιατί δεν αναπαύομαι, ποιο είναι το φυσικό μου που με ταλαίπωρε, τι με καλεί, για ποια ζωή πλάστηκα;

Τον ακούγατε και η καρδιά σας φλεγότανε. Δεν το λέω εγώ. Εσείς το είπατε. Και η δική μας φλέγεται. Κοιτάμε τα πρόσωπα των άλλων, των φίλων, της γυναίκας μας, των παιδιών μας και μια φλόγα πόθου καίει τα σωθικά μας, να σπαργάμε τον καθρέφτη και να ενωνόμασταν με το άλλο πρόσωπο, την διαφορετική μύτη, το διαφορετικό στόμα, τα άλλα μαλλιά, το άλλο κορμί, την άλλη ψυχή. Μας καίνε τα λόγια που δε μιλάνε, μας καινέ οι μορφές που μένουν μακρινές, μας καίει η κληρονομιά των Πατέρων μας που τόσο ευλαβικά κρατήσαμε, που τόσο ορμητικά θελήσαμε να την ακουμπήσουμε στους επόμενους, κι ας καταντάει αραιά-συχνά στείρα, βουβή, βαριά. Των αγίων Πατέρων μας η ζωή κρύφτηκε πίσω απ΄ τον μονόδρομο καθρέφτη και μείναμε έρημοι και μόνοι, παρέα με άμφια και σιρίτια, παρέα με το κέλυφος, το άδειο κέλυφος των δομών. Πιστέψαμε στη ζωή τους, δεν πιστέψαμε όμως στην δική μας ζωή κι ήρθε το βάρος των μορφών και μας συνέθλιψε.

Άνθρωποι, ανάμεσα σε δισεκατομμύρια ανθρώπους, ζωές σταγόνες σ΄ ένα χείμαρρο προς στην άβυσσο. Κι ο Δάσκαλός μας Κλεόπα και Λούκα μου πίσω από το τζάμι να σου δείχνει με νοήματα «εγώ ξέρω εσένα και για σένα είμαι τώρα πίσω από δω και επιμένω». Μα δε καταλάβατε. Ούτε κι εμείς καταλαβαίνουμε. Μέχρι που αποφασίζει να μπει στο δωμάτιο. Ώρα περπάταγε δίπλα σας. Χρόνια μάς τραβάει καθημερινά το μανίκι του μυαλού μας. Τον βλέπουμε κι Αυτόν, όπως βλέπουμε όλους τους γύρω μας να μιλάνε σαν κι εμάς, να κινούνται και να κάνουν ότι κι εμείς. Ίδιος ο Χριστός μας με τον δικό σας Χριστό. Γοητευτικός όπως και ο δικός σας, ομιλητής πύρινος όπως και ο δικός σας, γνώστης των μυστηρίων όπως και ο δικός σας. Αλλά… όμοιος με σας, όμοιος με μας. Μεγάλη η δύναμή Του, αλλά μεγάλη και η δύναμη τ’ ανθρώπου! Τον φυλακίσαμε στη ματιά μας, ξέρουμε πάντα να τον κάνουμε κομμάτι του ειδώλου μας. Του διαμαρτυρηθήκατε, γιατί αργεί να πάρει τα όπλα, γιατί δεν γίνεται μέρος των σχεδίων σας. Δε διαφέρουμε. Κι εμάς, οι φόρμες είναι έτοιμες. Αν δε χωράει, αν αρνηθεί, τόσο το χειρότερο για Κείνον. Τα σχέδιά μας προηγούνται των σχεδίων Του. Κι ας δρα παλεύοντας με τα προγράμματά μας. Κι ας νουθετεί. Κι ας έρχεται την ώρα των μεγάλων ανατροπών της λογικής μας να ψιθυρίζει στ’ αυτί μας: «Ανόητοι και βραδείς τη καρδία, δεν βλέπετε πως έτσι έπρεπε να γίνει;» Μέχρι που πιάνει το ψωμί, όπως και τότε σ’ εσάς. Αμ, δεν ήταν το ψωμί Απόστολοί μου. Η καρδιά σας ήτανε, ευλογημένη και σπασμένη σε κομμάτια. Και τώρα που το σκέφτομαι, ούτε η καρδιά σας ήτανε. Ο καθρέφτης σας ήτανε. Πάντα έρχεται να σπάσει τους καθρέφτες μας. Και καθώς πέφτουν τα θρύψαλα, εξαφανίζεται. Πάντα ξέρει πότε πρέπει να εξαφανιστεί για να μην διαλυθούμε. «Φύγε από κοντά μου Κύριε», του είπε ο μοναχός, την ώρα που άνθιζε η προσευχή του, «θα σπάσει η καρδιά μου». Από τι; Από το μέγεθος της ζωής που μας περιμένει. Από το τέντωμα της καρδιάς και του μυαλού μας να καταλάβει όλον τον καινούργιο χώρο, όταν γκρεμίστηκε η φυλακή των κατόπτρων. Όπως εσείς, που επί τόπου τρέξατε να καλύψετε το χώρο αντίστροφα, από την Εμμαούς στην Ιερουσαλήμ. Αμέσως, μέσα στη νύχτα. Και ξέρετε πως νύχτα δεν ήταν. Ποτέ μετά το σπάσιμο των κατόπτρων, των μονόδρομων κατόπτρων, δεν είναι νύχτα.

Λέω να σας ακολουθήσω στο δρόμο για την Ιερουσαλήμ. Σε κάθε μας βήμα θ’ αφήνουμε πίσω μας και μια βεβαιότητά μας. Σε κάθε στροφή, θα ξεφορτωνόμαστε βεβαιότητες και ακλόνητες πεποιθήσεις. Θα κρατάμε την καρδία μας σε κομμάτια κι όποιον βρίσκουμε θα τον κερνάμε καρδιά. Θα του λέμε πως αυτά που φαίνονται δεν είναι όλη η αλήθεια. Θα του λέμε πως αυτά που του λένε οι άλλοι και ο εαυτός του είναι τις περισσότερες φορές ψέματα και κακόγουστα αστεία. Θα του λέμε, πως το πιο βέβαιο ρήμα στη ζωή αυτή είναι το «νομίζω», το ευλογημένο αυτό ρήμα, σημάδι επίγνωσης της λειψής μας ματιάς και των ορίων μας. Θα βρούμε πολλούς στο δρόμο μας. Δεν κινδυνεύομε όμως να μείνουμε από καρδιά γιατί οι καρδιές είναι μαγεμένες, είναι ευλογημένες. Συνέχεια σκορπίζονται κι όμως είναι αδαπάνητες. Μόνο κινδυνεύουμε να κοπούμε από τα γυαλιά, αν παρασυρθούμε να ξαναφτιάχνουμε καθρέφτες, μονόδρομους καθρέφτες. Κι αν το είδωλό μας θ’ αρχίσει πάλι να σχηματίζεται, θα πάρουμε μπογιά και σ’ όποιον παγωμένο τοίχο βρίσκουμε θα γράφουμε:

«Συμπονάω Χριστέ μου, βοήθει μου τη σκληροκαρδία».

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο:

ΝΕΟΙ ΚΑΙΡΟΙ, ΝΕΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

Ηλία Λιαμή, Δρ.Θεολογίας, Αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας catichisi.gr

ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΗΧΗΤΕΣ 
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ Catichisi.gr

Αγαπητοί μας κατηχητές και κατηχήτριες, πιστεύουμε ότι θα είναι πολύ βοηθητικό για τα μέλη των κατηχητικών μας σχολείων και των νεανικών μας συντροφιών να έρθουμε σε επαφή μαζί τους αυτές τις δύσκολες ώρες. 

Μπορούμε να αποστείλουμε, μέσω email ή social media, το μάθημα που ταιριάζει περισσότερο στις ηλικίες τους από τα κατωτέρω και για τα μικρότερα παιδιά, σελίδες για ζωγραφική, ιδέες για χειροτεχνία & τραγούδια, ώστε να περνούν δημιουργικά και εποικοδομητικά τον ελεύθερο χρόνο τους στο σπίτι.

Στη συνέχεια, να επικοινωνούμε μαζί τους στηρίζοντας τους, λύνοντας απορίες και ζητώντας από τα μικρότερα παιδιά να μας αποστείλουν, τις ζωγραφιές τους, τις κατασκευές τους κλπ. ώστε να μας αισθάνονται κοντά τους, φίλους και συμπαραστάτες.

Επίσης, να τους προτρέψουμε να παρακολουθήσουν τη Θεία Λειτουργία από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο και να ορίσουμε μία συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας για συμπροσευχή λίγων λεπτών. 

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

ΤΟ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΙ ΕΝΟΣ «ΗΤΤΗΜΕΝΟΥ»

(Εβρ. 9, 11-14 Μρκ. 10, 32-45)

Του Ηλία Λιαμή, δρ. Θεολογίας Αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας

Αγαπημένε μου κατηχητή, αγαπημένη μου κατηχήτρια

Υπάρχουν κάποιες ευαγγελικές περικοπές, οι οποίες έχουν ένα προφανές θεολογικό και πνευματικό περιεχόμενο. Σε αυτές, ακόμη και από την πρώτη ανάγνωση, είναι εύκολο να αποκομίσει κανείς ένα βαθύτερο νόημα, μία κεντρική ιδέα, ένα δίδαγμα ή και ένα μήνυμα. Αυτό συμβαίνει και με την ευαγγελική περικοπή της Ε΄ Κυριακής των Νηστειών.

Βρισκόμαστε ήδη λίγες μέρες πριν από την συγκλονιστική παρουσίαση των γεγονότων που ξεκινούν από το Σάββατο του Λαζάρου και οδηγούν στον Γολγοθά και το κενό μνημείο. Μία Κυριακή πριν την Κυριακή των Βαΐων, λίγο πριν ατενίσουμε την κορύφωση του σχεδίου της Θείας Οικονομίας, η Εκκλησία μας επιλέγει μια περικοπή, στην οποίαν γίνεται απόλυτα σαφές πως η Βασιλεία του Θεού και ο νέος κόσμος που ο Χριστός μας ήρθε να εγκαθιδρύσει σ’ αυτήν εδώ τη γη, δεν έχουν καμία σχέση με τις δομές και την νοοτροπία αυτού του κόσμου. Το Ευαγγέλιο της Κυριακής καταρρίπτει τα σχέδια ορισμένων που θα ήθελαν να ζέψουν στο άρμα των εγκοσμίων πολιτικών και κοινωνικών τους επιδιώξεων τον λόγο του Ευαγγελίου.

Την Κυριακή αυτή ο Χριστός δεν αφήνει απολύτως κανένα περιθώριο συμπόρευσης με το πνεύμα αλλά και με τις μεθόδους αυτού του κόσμου. Αυτή η απόλυτη διαφοροποίηση δεν παρουσιάζεται για πρώτη φορά τώρα, που βρισκόμαστε λίγο πριν το Θείο Πάθος. Έχει ξεκινήσει ήδη από τους τρεις πειρασμούς του Χριστού στην έρημο, λίγο πριν ξεκινήσει τις δημόσιες εμφανίσεις Του. Η δύναμη, ο θαυμασμός και ο πλούτος, τα στοιχεία δηλαδή εκείνα που, όλα τα συστήματα των ανθρώπων τα έχουν ως αυτονόητο σκοπό, αντιμετωπίζουν την πλήρη αδιαφορία και απόρριψη εκ μέρους του Ιησού. Αυτά που οι ηγέτες επιδιώκουν αλλά και αυτά που κόσμος, οι λαοί, είναι έτοιμοι απλόχερα να προσφέρουν, εάν κολακευτούν από προεκλογικές κορώνες και ουτοπικές υποσχέσεις, δεν αφορούν τον Χριστό, που ετοιμάζεται να βαδίσει τον δρόμο του εξευτελισμού, του χλευασμού και του θανάτου που του επιφυλάσσουν ηγεμόνες και ηγεμονευόμενοι.

Με τον ίδιο όμως τρόπο καταρρίπτεται σήμερα και άλλος ένας... ευσεβής πόθος πολλών από εμάς: Ο συμβιβασμός του γνήσιου χριστιανικού πνεύματος με το πνεύμα και την νοοτροπία αυτού του κόσμου. Ας μην το κρύβουμε: Λίγο έως πολύ πιστεύουμε κατά βάθος πως, και η δόξα, και ο πλούτος, και η καταξίωση που απλόχερα σκορπίζει ο κόσμος σε όσους ακολουθήσουν τις μεθόδους του δεν είναι και τόσο ασύμβατος με αυτά όλα τα… πνευματικά που μας προσφέρει η Εκκλησία. Λίγο από κόσμο και λίγο από Χριστό συναποτελούν για πολλούς από μας έναν βολικό συνδυασμό. Όχι όμως και λυτρωτικό!

Έρχεται η Μεγάλη Εβδομάδα και είναι βέβαιον, όπως κάθε χρόνο, πως η κατάνυξη και η συγκίνηση θα γεμίσει τις καρδιές μας, ακόμη και μέχρι δακρύων. Η σημερινή όμως περικοπή αποτελεί για μας μια πρόσκληση περισυλλογής για τα πιο επώδυνα της πίστης μας: Για το κόστος να είσαι χριστιανός αληθινός και για το πόσα είσαι έτοιμος να απαρνηθείς για την πίστη αυτή.

Κάθε στίχος του σημερινού Ευαγγελίου κρύβει μέσα του ερωτήματα προσωπικά, που απαιτούν θάρρος και πολύ κουράγιο για να απαντηθούν. Πρώτα, ο Χρίστος αναγγέλλει την …ήττα του! Στον στίχο 33 προαναγγέλλεται ο θρίαμβος των ισχυρών του κόσμου τούτου αλλά και η τύχη που αυτοί του επιφυλάσσουν. Στο στίχο 34 τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο πίκρα: Δεν είναι μόνο ο θάνατος που περιμένει τον Σωτήρα του κόσμου. Είναι ο εξευτελισμός των μαστιγώσεων, των εμπτυσμών, του ακάνθινου στεφανιού, των χλευασμών, της πλήρους απαξίωσης.

Ίσως, καλοί μου φίλοι, να θεωρείτε πως αυτά είναι τα χιλιοειπωμένα και προφανή. Δεν έχετε άδικο. Από το στίχο όμως 35 και μετά, μάλλον θα συμφωνήσετε πως τα πράγματα γίνονται λίγο …περίεργα. Καταρχάς ας προσπαθήσουμε να μπούμε αληθινά, όσο είναι δυνατόν, στο μυαλό και στην καρδιά του Χριστού. Είπαμε, όσο είναι δυνατόν. Γιατί λοιπόν τα λέει όλα αυτά στους Μαθητές του; Τι επιδιώκει να τους μεταδώσει, για ποιο πράγμα προσπαθεί να τους προετοιμάσει; Και, κυρίως, τι προσδοκίες έχει απ’ αυτούς, όχι μόνον ως Θεός, αλλά και ως άνθρωπος; Διότι δεν ξεχνούμε πως είναι Θεός πλήρης, αλλά και άνθρωπος πλήρης. Άρα, η ανθρώπινη φύση του έχει όλα τα χαρακτηριστικά της δικής μας φύσης, εκτός βέβαια από την αμαρτία. Και φόβο λοιπόν βιώνει, και μοναξιά, και αγωνία. Με άλλα λόγια, αυτές οι προαναγγελίες σχετικά με το πάθος Του δεν λέγονται έτσι, αφ΄ υψηλού, σαν κουβέντες χαλαρές και αδιάφορες. Ο Χριστός μας βλέπει μπροστά Του την οδύνη, την υπέρτατη οδύνη που Τον περιμένει και πιθανόν την ώρα εκείνη, η φωνή Του να είχε κάτι από ελπίδα πως οι Μαθητές Του, οι φίλοι Του, οι δικοί Του άνθρωποι, θα Τον καταλάβουν, θα Τον συμπονέσουν και θα Του συμπαρασταθούν, εις μάτην βεβαίως, όπως απεδείχθη τραγικά στον κήπο της Γεθσημανή. Ο Χριστός ελπίζει στους ανθρώπους Του και ίσως να τα λέει όλα αυτά για να τους δώσει την δυνατότητα να προετοιμαστούν για να σταθούν στο πλάι Του όταν όλα γύρω τους θα έχουν καταρρεύσει. Και αντί γι΄ αυτό, τι;

Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης οραματίζονται την επόμενη μέρα ως γνήσιοι πολίτες αυτού του κόσμου. Περνούν γρήγορα τις προγνώσεις του Διδασκάλου για την προσαγωγή Του στους Αρχιερείς και τους Γραμματείς, περνούν γρήγορα την καταδίκη Του σε θάνατο, περνούν γρήγορα τους εμπαιγμούς, γρήγορα τις μαστιγώσεις, γρήγορα τους εμπτυσμούς γρήγορα το «τετέλεσται» πάνω στο σταυρό. Φτάνουν αμέσως στην τρίτη μέρα, στην ανάσταση, που κατά πάσα πιθανότητα ούτε που καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται και τι χαρακτηριστικά θα έχει. Είναι φανερό: Ανάσταση στα μάτια τους σημαίνει αποκατάσταση θριαμβευτική σε μια θέση εξουσίας στην οποία προσπαθούν και διαγκωνίζονται να πιάσουν θέση. Ελάτε λίγο να σκεφτούμε τα συναισθήματα του Χριστού όταν ακούει αυτό το αίτημα. Πόση πίκρα, πόση απογοήτευση, πόση μοναξιά! Ας φανταστούμε λίγο το βλέμμα Του, όταν εκεί, στο στίχου 39, έρχεται αυτό το εύκολο «δυνάμεθα». Κρύβει την ίδια επιπολαιότητα και την ίδια βεβαιότητα με εκείνη του Πέτρου πως δεν θα εγκαταλείψει τον Διδάσκαλό Του ποτέ. Σήμερα ο Κύριος τούς προσγειώνει, λέγοντάς τους πως δεν ξέρουν τι ζητούν. Τόσο κοντινή φράση σε εκείνο που θα ακουστεί σε λίγες μέρες τον Γολγοθά:

«Πατέρα, μην τους το καταλογίσεις. Δεν ξέρουν τι κάνουν».

Πλήρης η άγνοια των ανθρώπων για το τι κρύβεται πίσω από τη θυσία και το θεϊκό αίμα που σε λίγο θα χυθεί. Ίσως οι Μαθητές του δεν είναι έτοιμοι – ευτυχώς για εκείνους – να συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει εκείνη φράση στο στίχο 39:

«Θα πιείτε κι εσείς το ποτήρι, ποτήρι δακρύων και μοναξιάς. Θα έχετε και εσείς το βάπτισμα μου, βάπτισμα πόνου και αίματος».

Είναι η προαναγγελία της δικής τους ζωής μετά από λίγα χρόνια που όλοι ανεξαιρέτως θα γευτούν θάνατο μαρτυρικό. Με μαρτύριο σώματος και ψυχής θα αντιληφθούν πως ο κόσμος είναι γλυκός μόνον όταν πηγαίνεις με τα νερά του. Όταν όμως αμφισβητήσεις των ηγεμόνων και του όχλου τις μεθόδους και τις σκοπιμότητες, να ετοιμάζεσαι πάντα για ρήξη μέχρις αίματος.

Κανένα περιθώριο παρερμηνείας δεν θέλει να αφήσει ο Κύριος σήμερα. Ούτε στους Μαθητές του, ούτε σ΄εμάς. Δεν περιορίζεται σε αλληγορίες, δεν αρκείται σε αινιγματικές φράσεις. Είναι τόσο ξεκάθαρος στον στίχο 42,ώστε να θέτει τον καθέναν από μας μπροστά στο απόλυτο δίλημμα:

«Ή με εμένα ή με τους ισχυρούς του κόσμου τούτου. Εκείνοι αναζητούν την εξουσία και όνειρό τους να γίνουν πρώτοι των πρώτων. Εγώ τη διακονία και όραμά μου ένας κόσμος όπου στην κορυφή θα βρίσκονται οι άνθρωποι της αγάπης».

Σαφής και τότε, σαφής και σήμερα, μας προειδοποιεί: «Δεν έχω να σας τάξω θώκους και άνεση.Η μόνη υπόσχεση είναι η προσφορά όλου μου του εαυτού. Σκεφτείτε τα και ζυγίστε τα: Σας φτάνει; Σας αρκεί; Αναζητήστε με, ενωθείτε μαζί μου και γευθείτε ζωή γεμάτη σκοπό, νόημα και προοπτική. Αν θέλετε δοκιμάστε και τον κόσμο. Και γευθείτε ζωή ματαιότητας, ρηχότητας και σκληροκαρδίας».

Στις μέρες που έρχονται, θα αγανακτήσουμε με τους … κακούς : Τους Γραμματείς, τους Φαρισαίους, τον Ιούδα, τους δειλούς Μαθητές, τους σκληρούς Ρωμαίους, τον άφιλο όχλο. Ας μην είμαστε τόσο αμείλικτοι, διότι ίσως και να χρειαστεί να αγανακτήσουμε και με τον εαυτό μας, αν βρούμε λίγο θάρρος να αναρωτηθούμε το πού θα βρισκόμασταν εμείς εκείνες τις ώρες. Από την απάντηση που θα δώσουμε θα εξαρτηθεί το πού επιλέγουμε να τοποθετηθούμε: Μέσα στον κόσμο των πικρών ηδονών και των μάταιων επαίνων;Ή δίπλα στον Χριστό που συνεχίζει να πορεύεται μόνος, έστω κι αν πολλές φορές φαίνεται περιστοιχισμένος από κόσμο πολύ, όπως κατά την είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα; Ανήκουμε στους ζητιάνους επίγειας ή και επουράνιας πρωτοκαθεδρίας, που νομίζουμε πως μοιράζει στους οπαδούς του ένας υπεράνθρωπος …πολιτευτής ή σ΄αυτούς που Τον αγαπούν χωρίς άλλες προσδοκίες με αγάπη που αξίζει κάθε θυσία;

Κι αν δεν μπορούμε να μοιραστούμε μαζί Του τον αφόρητο πόνο της αγάπης Του για τους ανθρώπους, τουλάχιστον,με λίγη συντριβή, με λίγη παραπάνω γνώση των αληθειών της πίστης μας, με λίγη παραπάνω συνέπεια, ας σταματήσουμε να Τον πικραίνουμε.
Διαβάστε όλο το μάθημα:

ΝΕΟΙ ΚΑΙΡΟΙ, ΝΕΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

Ηλία Λιαμή, Δρ.Θεολογίας, Αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας catichisi.gr

ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΗΧΗΤΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ Catichisi.gr

Αγαπητοί μας κατηχητές και κατηχήτριες, πιστεύουμε ότι θα είναι πολύ βοηθητικό για τα μέλη των κατηχητικών μας σχολείων και των νεανικών μας συντροφιών να έρθουμε σε επαφή μαζί τους αυτές τις δύσκολες ώρες. 

Μπορούμε να αποστείλουμε, μέσω email ή social media, το μάθημα που ταιριάζει περισσότερο στις ηλικίες τους από τα κατωτέρω και για τα μικρότερα παιδιά, σελίδες για ζωγραφική, ιδέες για χειροτεχνία, τραγούδια, υλικό για την Μεγάλη Εβδομάδα, ώστε να περνούν δημιουργικά και εποικοδομητικά τον ελεύθερο χρόνο τους στο σπίτι.

Στη συνέχεια, να επικοινωνούμε μαζί τους στηρίζοντας τους, λύνοντας απορίες και ζητώντας από τα μικρότερα παιδιά να μας αποστείλουν, τις ζωγραφιές τους, τις κατασκευές τους κλπ. ώστε να μας αισθάνονται κοντά τους, φίλους και συμπαραστάτες.

Επίσης, να τους προτρέψουμε να παρακολουθήσουν την Θεία Λειτουργία και τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο και να ορίσουμε μία συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας για συμπροσευχή λίγων λεπτών. 

Περιλαμβάνει κατηχητικά μαθήματα διαφόρων βαθμίδων, άρθρα για κατάρτιση των στελεχών, 
ύμνους, σελίδες ζωγραφικής, ιδέες για χειροτεχνίες. 

Περιμένουμε και τις δικές σας προτάσεις (άρθρα, ὐμνοι, κατηχητικά μαθήματα για τη Μεγάλη εβδομάδα, έθιμα, ιδέες χειροτεχνίας & ζωγραφικής κλπ) στο email:  Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.  Θα αποτελέσει σημαντικό βοήθημα για τους κατηχητές και τους καλλιτεχνικούς υπευθύνους των ενοριών των Ι.Μητροπόλεων.

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

"ΠΙΣΤΕΥΩ, ΚΥΡΙΕ· ΓΙΑΤΡΕΨΕ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑ ΜΟΥ"

Του Ηλία Λιαμή, δρ. Θεολογίας, Αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας

Αγαπημένε μου κατηχητή, Αγαπημένη μου κατηχήτρια,

      Όλα σιγά-σιγά οδηγούνται προς μια κορύφωση. Για όσους μπήκαν με διάθεση και αποφασιστικότητα στον στίβο της Μ. Σαρακοστής, οι μέρες τους οδηγούν σταδιακά στην αποκάλυψη μιας γαλήνης και μιας διαφορετικής χαράς, που γεννιέται μέσα από την νηστεία, την εγκράτεια παρορμήσεων και ανεξέλεγκτων αντιδράσεων γενικότερα, αλλά και την περιστολή, το συμμάζεμα ας πούμε του εαυτού, την περισυλλογή και την αυτοκριτική του. 

Την Κυριακή, ένας γονιός δυστυχισμένος θα φέρει το δαιμονισμένο παιδί του μπροστά στον Χριστό. Οι μαθητές Του δεν έχουν καταφέρει να το θεραπεύσουν. Εκείνος επιλέγει έναν μακρύ διάλογο, πριν επέμβει. Ρωτάει τον πατέρα, από πότε ο γιος του υποφέρει. «Από μικρός» του απαντά εκείνος και του περιγράφει με λεπτομέρειες όλα τα συμπτώματα της αυτοκαταστροφής, που τον βασανίζουν. Κι όταν ο Χριστός του μιλά για τη δύναμη της πίστης, ο δυστυχής πατέρας, με μια του φράση, συμπυκνώνει όλο τον διχασμό και όλο τον αγώνα του ανθρώπου, που ο πόνος τον φέρνει στα όρια των δυνάμεων και της αντοχής του: 

«Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία» 

Το παιδί λυτρώνεται και ο Χριστός θέτει την προσευχή και τη νηστεία, ως προϋποθέσεις της θαυματουργικής ενέργειας, που αποπειράθηκαν και οι μαθητές Του να πραγματοποιήσουν. Πολύ ωραία, νομίζω αυτή η διάσταση προσευχής και νηστείας. Για τους περισσότερους αποτελεί μια προσωπική υπόθεση και θεωρούν πως αυτά τα δύο ωφελούν μόνο την ψυχή τους. Στη σημερινή περικοπή όμως, η προσωπική πνευματική ζωή αποδεικνύεται και ως προϋπόθεση μιας ευεργετικής παρουσίας για τους γύρω μας. Προσπάθησε σε παρακαλώ να καταλάβεις τη διαφορά: Προσευχόμαστε ή νηστεύουμε, όχι για να καταγράψουμε ατομικές πνευματικές επιδόσεις, αλλά για να διαμορφωθούμε σε ποιοτικές πνευματικές υπάρξεις, έτοιμες να δώσουν μαρτυρία του Θεού της αγάπης και να ενταχθούν στο λυτρωτικό Του έργο. 

Ας έρθουμε τώρα και σε κάτι παράδοξο: Την ώρα της ίασης του παιδιού, την ώρα δηλαδή της απόλυτης εξουσίας πάνω σε ασύλληπτες και υπερφυσικές δυνάμεις, επιλέγει ο Χριστός να προαναγγείλει το πάθος και την Ανάστασή Του. Σα να λέει προς τους μαθητές Του, πως τα γεγονότα που πλησιάζουν, όσο αποκαρδιωτικά κι αν είναι, δεν πρέπει να τους οδηγήσουν στην κατάρρευση. Οι εικόνες που τους περιμένουν είναι σκληρές. Η σύλληψη, οι μαστιγώσεις, το αίμα στο σταυρό, δεν αποτελούν εμπειρίες, που μπορούν αγράμματοι ψαράδες να αποδεχτούν χωρίς σοκ και σκάνδαλο. Κι όμως, όλα πρέπει να αποτελέσουν κομμάτια μιας συνολικής εικόνας. Και η δύναμη απέναντι στα δαιμόνια και η αδυναμία πάνω στον σταυρό αποτελούν σύνολο ενιαίο, που θα αποκαλυφθεί μετά από πολύ πόνο, πολύ πίστη και πολύ υπομονή. 

Αν μάλιστα θελήσεις να ρίξεις μια ματιά στο ακριβώς προηγούμενο περιστατικό, τη Μεταμόρφωση στο όρος Θαβώρ, θα διαπιστώσεις, πως αν και τα ευαγγέλια δίνουν την αίσθηση μιας τυχαίας συρραφής λόγων και γεγονότων, υπάρχει μια εσωτερική αλληλουχία, που μας οδηγεί σε πολύ συγκεκριμένα μηνύματα και συμπεράσματα. Γιατί το λέω αυτό; Η Μεταμόρφωση προϊδεάζει τους τρεις μαθητές για μια άρρητη δόξα μιας άλλης πραγματικότητας. Δεν εισακούεται όμως η επιθυμία τους να μείνουν εκεί για πάντα. Ο Χριστός τους κατεβάζει πάλι εκεί, κάτω, στο βασίλειο του ανθρώπινου πόνου και του σκοταδιού. Εκεί, που πολλές φορές όλα δείχνουν καταδικασμένα, χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική. Εκεί, που σε λίγο ο πατέρας φέρνει το κυριευμένο από τις δυνάμεις του σκότους παιδί του. 

Δυο είναι οι φράσεις σήμερα, που κατά τη γνώμη μου έρχονται να αγγίξουν την κάθε δεκτική καρδιά: 

Η μια είναι του πατέρα: 

«Διδάσκαλε, σου έφερα το παιδί μου» 

Έχω την εντύπωση, πως στη φράση αυτή συμπυκνώνεται όλη η χριστιανική παιδαγωγία. Είναι η στιγμή που ο γονιός, ο δάσκαλος, ο κατηχητής, ο οποιοσδήποτε κρατά στα χέρια του παιδικές ψυχές, αντιλαμβάνεται, πως καμιά τεχνική, καμιά παιδαγωγική μέθοδος, καμιά εμπειρία, καμιά καλή πρόθεση, καμιά αγάπη, δεν αρκεί για να πλάσει έναν κατά Θεόν άνθρωπο, αν στο τέλος δεν συνειδητοποιείται μια απόλυτη ανεπάρκεια των ανθρωπίνων δυνάμεων. Φαντάζομαι τον πατέρα εκείνον, πόσους τρόπους δεν θα είχε δοκιμάσει για να ξαναδεί πάλι το παιδί του καλά. Και πόσο πόνο δεν θα είχε νιώσει, όταν μετά από κάθε προσπάθεια, όλα ξαναγυρνούσαν στα ίδια. 

Κάποτε, η ελπίδα στερεύει. Πάντα η ελπίδα του κόσμου κάποτε στερεύει. Ξέρεις, η απελπισία έχει κι ένα καλό. Φέρνει μια περίεργη ελευθερία. Οι δυνάμεις σου έχουν πια εξαντληθεί, από τον κόσμο δεν περιμένεις πια τίποτα, δεν έχεις ανάγκη πια κανέναν. Κρίσιμη η στιγμή. Ο άνθρωπος χωρίς πίστη σε κάτι που ξεπερνάει την πραγματικότητα παραδίδεται στην απόγνωση, σε μια άρρωστη χαλαρότητα, σε ένα μηδέν, που δε βρίσκει διαφορά ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. 

Εκείνος όμως, που κράτησε έστω και μια μικρή σπίθα πίστης, παραδίδεται πια ολόψυχα στην πρόνοια και το έλεος του Θεού. Και ειδικά ο ρόλος του γονιού, στο σημείο αυτό, σε καλεί να παραδώσεις το παιδί σου, που πίστευες ίσως πως είναι δικό σου –με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- να το αποθέσεις, όπως ο πατέρας της σημερινής περικοπής, μπροστά στα πόδια του Ιησού. 

Τυχαίνει να κρατάω ανοιχτό το βιβλίο για τον Γέροντα Ιερώνυμο της Αιγίνης και διαβάζω: 

«Στον Θεό θα παρουσίασεις ή το παιδί σου σεσωσμένο ή τις πληγές στα γόνατά σου». 

Βλέπω καθημερινά τον φόβο, σχεδόν τον πανικό στα μάτια γονιών, που με κόπο πολύ και αγωνίες άλλες τόσες μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Ίσως, ένας απ’ αυτούς να είμαι εγώ ή εσύ. Από τι να τα πρωτοπροφυλάξεις; Κλείνεις μια πόρτα κινδύνου και την ίδια στιγμή ανοίγονται άλλες δυο. Να μην ξέρεις με τι να πρωτοφοβηθείς. Μέχρι που ακούς τον Γέροντα Ιερώνυμο να σου λέει: 

«Άκουσε, δεν είμαστε μόνοι μας. Ο Θεός θα μας βοηθήσει. Τα βλέπεις τα γυαλιά; Τα παίρνω, τα κρατάω στο χέρι μου και δεν πέφτουν. Αν τ’ αφήσω, θα πέσουν. Μας κρατάει το χέρι του Θεού και δεν πέφτουμε. Μη φοβάσαι». 

Είναι τότε, που αφήνεσαι και καταλαβαίνεις, πως ο Θεός έχει το συνήθειο να εμφανίζεται, όταν όλες οι ελπίδες έχουν στερέψει. 

Μία ακόμη φράση όμως έρχεται να αποκαλύψει μια εξίσου ανθρώπινη πτυχή, εκείνη της πάλης της πίστης με την απιστία. 

«Πιστεύω Κύριε, βοήθα με στην απιστία μου». 

Πόσο αληθινό, πόσο ανθρώπινο και πόσο τραγικό μαζί! 

Ο διχασμός του ανθρώπου, που νιώθει να θέλει να ελευθερωθεί από τον κόσμο των αισθήσεων και να πετάξει προς μια άλλη πραγματικότητα. Και την ίδια στιγμή, μια άλλη τάση, εκείνη που ζητά τις αιτίες των πάντων μέσα στα στενά όρια αυτού του κόσμου, να τον κρατά βαρύ και παγιδευμένο σε ατέλειωτους συλλογισμούς και λογικές εξηγήσεις. 

Με δάκρυα προφέρει ο πατέρας αυτή τη φράση. Μισά για το παιδί του και μισά για τον προσωπικό του διχασμό, που καταφέρνει όμως, μέσα από τον πολύ πόνο, να αποδεχτεί και τα δύο κομμάτια του και να τα παραδίδει στον Θεό να τα ενώσει και να τα γαληνέψει. Είναι η στιγμή, που ο άνθρωπος καταλαβαίνει πως δεν υπάρχει μία μόνο λογική. Η καρδιά του ανθρώπου είναι εκείνη που θα αποφασίσει, τι λογική θ’ ακολουθήσει το μυαλό. 

Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος λέει πως η καρδιά τραβάει το μυαλό προς τη δική της λογική. 

Νομίζω όμως πως, τελικά, ακόμη και αυτή την πίστη, μόνο με δωρεά του Θεού μπορούμε να την αποκτήσουμε. Ο πατέρας αυτός, στα έσχατα του πόνου και της αντοχής του, μας αφήνει ακριβώς αυτό το διαχρονικό και πολύτιμο μυστικό. 

Διαβάστε την ανάλυση του μαθήματος με ερωταπαντήσεις

ΝΕΟΙ ΚΑΙΡΟΙ, ΝΕΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

Ηλία Λιαμή, Δρ.Θεολογίας, Αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας Catichisi.gr

ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΗΧΗΤΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ Catichisi.gr

Αγαπητοί μας κατηχητές και κατηχήτριες, πιστεύουμε ότι θα είναι πολύ βοηθητικό για τα μέλη των κατηχητικών μας σχολείων και των νεανικών μας συντροφιών να έρθουμε σε επαφή μαζί τους αυτές τις δύσκολες ώρες. 

Μπορούμε να αποστείλουμε, μέσω email ή social media, το μάθημα που ταιριάζει περισσότερο στις ηλικίες τους από τα κατωτέρω και για τα μικρότερα παιδιά, σελίδες για ζωγραφική, ιδέες για χειροτεχνία, τραγούδια, υλικό για την Μεγάλη Εβδομάδα, ώστε να περνούν δημιουργικά και εποικοδομητικά τον ελεύθερο χρόνο τους στο σπίτι.

Στη συνέχεια, να επικοινωνούμε μαζί τους στηρίζοντας τους, λύνοντας απορίες και ζητώντας από τα μικρότερα παιδιά να μας αποστείλουν, τις ζωγραφιές τους, τις κατασκευές τους κλπ. ώστε να μας αισθάνονται κοντά τους, φίλους και συμπαραστάτες.

Επίσης, να τους προτρέψουμε να παρακολουθήσουν τους Χαιρετισμούς και την Θεία Λειτουργία από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο και να ορίσουμε μία συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας για συμπροσευχή λίγων λεπτών. 

Ο Ιωσήφ

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

Με χαρά περιμένουμε φωτογραφικό υλικό από τα μαθήματα και τις δραστηριότητες των κατηχητικών σχολείων σας στο νέο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.  

"ΝΕΟΙ ΚΑΙΡΟΙ, ΝΕΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ"

Του Ηλία Λιαμή, δρ. Θεολογίας, Αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας

Αγαπημένε μου κατηχητή

Αγαπημένη μου κατηχήτρια,

Έμελλε να ζήσουμε καταστάσεις που μόλις πριν ένα μήνα έμοιαζαν αδιανόητες. Έμελλε να ακούσουμε τον ήχο της κατάρρευσης του παγκόσμιου συστήματος που αποκαλύφθηκαν πια τα πήλινα πόδια του. Με τρόπο ξαφνικό, σχεδόν βίαιο, όλα τα αυτονόητα πήραν αγκαλιά ένα τεράστιο ερωτηματικό. Σχέδια, προγράμματα, ακόμη και η ίδια η υγεία μας που τα είχαμε ως δεδομένα λίγες μέρες πριν, μοιάζουν σήμερα όνειρα μακρινά.

Οι μεγάλες ιδέες, οι μεγάλες διδασκαλίες, τα μεγάλα «πιστεύω» δοκιμάζονται τις μεγάλες στιγμές. Και, είτε το θέλουμε είτε όχι, ζούμε μεγάλες στιγμές. Στιγμές που δοκιμάζουν στην πράξη τα ψυχικά μας στηρίγματα και την απόφασή μας να πάρουμε θέση και να διαμορφώσουμε στάση ζωής, σύμφωνα με αυτά που τα είχαμε και τα διακηρύσσαμε ως τα μεγάλα και τα θεμελιώδη στη ζωή μας.

Μεγάλη η συζήτηση και μας περιμένουν πολλά. Θα μάθουμε πολλά, και για το αληθινό πρόσωπο του κόσμου, αλλά και γι΄ αυτά που πραγματικά έχουν μέσα μας βαρύτητα και αξία.
Εγώ, σήμερα, μοιράζομαι μαζί σου μία μόνο σκέψη: Τη σκέψη του φόβου. Θαρρώ πώς, ανάλογα του τι φοβάται ο άνθρωπος, μπορούμε να καταλάβουμε τι αληθινά πιστεύει. Αν κάποιος για παράδειγμα έχει για μεγαλύτερο φόβο του τη μείωση των κερδών του, τι πιο φυσικό να συμπεράνουμε πώς το πρώτο στήριγμα στη ζωή του είναι τα υλικά πράγματα. Το ξέρω πως η σκέψη αυτή είναι υπεραπλουστευμένη και πώς, στην κάθε ψυχή, όχι ένας, αλλά φόβοι πολλοί έχουν πιαστεί χέρι-χέρι και χορεύουν μέσα μας σαν τρελοί. Ήθελα μόνον να χρησιμοποιήσω τη σκέψη αυτή σαν μία μικρή γέφυρα, να φτάσουμε στα δικά μας:

Και στην Εκκλησία μας υπάρχει ο φόβος, και μάλιστα δύο λογιών. Ο πρώτος φόβος έχει τη ρίζα του σε μία πνευματική αναπηρία κι έχει να κάνει με την έλλειψη αγάπης. Γι΄ αυτό και ο Απόστολος Παύλος μας θυμίζει πως η αληθινή αγάπη διώχνει τον φόβο.

Υπάρχει και ο φόβος από την έλλειψη πίστης. Η πίστη πως βρισκόμαστε διαρκώς κάτω από την προστασία ενός επουράνιο Πατέρα, γαληνεύει την ψυχή και δεν την αφήνει να οδηγηθεί στον πανικό.

Και οι άγιοι όμως φοβούνται. Όχι μήπως χάσουνε ένα περιουσιακό στοιχείο, ούτε μήπως κάτι τους συμβεί που θα βάλει σε κίνδυνο τη ζωή τους. Εκείνοι φοβούνται μήπως χάσουν την επαφή τους με το Θεό και τους ανθρώπους. Φοβούνται μήπως, εξαιτίας των αμαρτιών τους,  αφαιρέσει ο Θεός από την ψυχή τους τη δυνατότητα να αγαπούν, τη δυνατότητα να επικοινωνούν, τη δυνατότητα να παραδίδονται σ΄ Αυτόν και στο όνομά Του, να διακονούν τους ανθρώπους.

Λέω λοιπόν, τις μέρες αυτές, να αποκτήσουμε αυτόν τον ευγενικό φόβο, μήπως δηλαδή απομονωθούμε και βυθιστούμε σε μία μελαγχολική μοναξιά. Αλλά και φόβο μήπως, άνθρωποι που μας χρειάζονται και στηρίζονται πάνω μας, στερηθούν από δική μας υπαιτιότητα την παρουσία μας.

Στον διαδικτυακό αυτό χώρο μας ενώνει η επιθυμία να διακονήσουμε την Εκκλησία μέσω του έργου της Κατήχησης. Υπό τις παρούσες συνθήκες, το έργο αυτό δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με τη μορφή που το ξέραμε. Αναρωτιέμαι: Θα μείνει ζωντανή η διάθεσή μας για προσφορά στα παιδιά μας; Θα γεννήσει η αγάπη μας γι΄ αυτά νέους τρόπους επικοινωνίας;

Η ιστοσελίδα μας, κάμποσα χρόνια τώρα, θέλησε να γίνει εργαλείο Κατήχησης και εμπλουτισμού μυαλού και ψυχών για να πάρει το κατηχητικό έργο, νέο περιεχόμενο και να ατενίσει νέους ορίζοντες. Ευκαιρία τώρα, να γίνει και γέφυρα που θα σπάσει την απομόνωση και θα κρατήσει ζωντανούς τους δεσμούς με τα παιδιά μας. Γι΄ αυτό, θα συνεχιστεί κανονικά η ανάρτηση των διαδικτυακών μαθημάτων με την ελπίδα να φτάσει μέσα από σας το μήνυμα της πίστης και της Ελπίδας ως το τελευταίο κατηχητόπουλό μας.

Έχουμε πει πολλές φορές, πως τα διαδικτυακά μέσα έχουν τη δυνατότητα να πολλαπλασιάζουν τα πάντα. Στις ταραγμένες μέρες που περνάμε, έχουν αναλάβει δυστυχώς πολλές φορές το ρόλο να πολλαπλασιάσουν το φόβο και τη σύγχυση. Εμείς, ας τα χρησιμοποιήσουμε για να πολλαπλασιάσουμε την αγάπη και την ελπίδα. Καλά το ξέρετε πώς τα μέσα προσφέρουν άπειρες δυνατότητες. Ας τις χρησιμοποιήσουμε για καλό. Ας αναζητήσουμε ψυχές που, λόγω των καταστάσεων, αρμενίζουν μόνες κι ας γίνουμε ένα σωσίβιο, μία μικρή βαρκούλα συντροφιάς στο πέλαγο της μοναξιάς τους. Στις πρωτόγνωρες αυτές στιγμές ας κάνουμε πρωτόγνωρα πράγματα.

Και ένα από αυτά; Μία νέα διαδικτυακή τάξη κατηχητικού, ποτισμένη από την ίδια παλιά συνταγή: Αγάπη και ζεστασιά σαν χάδι στο μάγουλο της ψυχής του κάθε παιδιού.

Καλή δύναμη! Μακάρι η δοκιμασία αυτή να μας κάνει καλύτερους και σοφότερους. Κυρίως όμως να μας κάνει αγιότερους.­

ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΗΧΗΤΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ Catichisi.gr 

Αγαπητοί μας κατηχητές και κατηχήτριες, πιστεύουμε ότι θα είναι πολύ βοηθητικό για τα μέλη των κατηχητικών μας σχολείων και των νεανικών μας συντροφιών να έρθουμε σε επαφή μαζί τους αυτές τις δύσκολες ώρες. 

Μπορούμε να αποστείλουμε, μέσω email ή social media, το μάθημα που ταιριάζει περισσότερο στις ηλικίες τους από τα κατωτέρω και για τα μικρότερα παιδιά, σελίδες για ζωγραφική, ιδέες για χειροτεχνία, τραγούδια, υλικό από την εορτή της 25ης Μαρτίου, ώστε να περνούν δημιουργικά και εποικοδομητικά τον ελεύθερο χρόνο τους στο σπίτι.

Στη συνέχεια, να επικοινωνούμε μαζί τους στηρίζοντας τους, λύνοντας απορίες και ζητώντας από τα μικρότερα παιδιά να μας αποστείλουν, τις ζωγραφιές τους, τις κατασκευές τους κλπ. ώστε να μας αισθάνονται κοντά τους, φίλους και συμπαραστάτες.

Επίσης, καλό είναι, να ορίσουμε μία συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας για συμπροσευχή λίγων λεπτών. 

Ο Ευαγγελισμός
της Θεοτόκου

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

Με χαρά περιμένουμε φωτογραφικό υλικό από τα μαθήματα και τις δραστηριότητες των κατηχητικών σχολείων σας στο νέο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.  

"Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΠΑΡΕΑ"

(Εβρ. 1, 10-­14 & 2, 1­-3, Μρκ. β ́ 1-­12)

Του Ηλία Λιαμή, δρ. Θεολογίας, Αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας

Αγαπημένε μου Κατηχητή, Αγαπημένη μου Κατηχήτρια,

 Σε πρώτη ανάγνωση, η σημερινή ευαγγελική περικοπή φαίνεται να αναφέρεται σε ένα ακόμη θαύμα του Χριστού. Το γεγονός είναι ότι, πέραν της εξιστορήσεως του θαύματος της ιάσεως του παραλυτικού της Καπερναούμ, έχουμε μπροστά μας ένα υπέροχο και συγκινητικό δείγμα φιλίας και συμπαράστασης προς έναν παραλυτικό άνθρωπο εκ μέρους των συγχωριανών του. Από τον ζήλο τους να φέρουν τον φίλο τους μπροστά στον Διδάσκαλο για να τον θεραπεύσει, δεν διστάζουν να ξηλώσουν τις σκέπη του σπιτιού όπου έχει καταλύσει ο Χριστός και να τον κατεβάσουν με σκοινιά. Δικαιολογημένα, το γεγονός αυτό έχει αποτυπωθεί με πολλούς και διάφορους τρόπους σε φορητές εικόνες και σε πολλές αγιογραφίες ιερών ναών.

Διαβάζω και φέτος την περικοπή αυτή και για μια ακόμη φορά αναρωτιέμαι, πώς συνδυάζεται με το ευρύτερο πλαίσιο της Μεγάλης Σαρακοστής. Γιατί το επέλεξε η Εκκλησία μας; Η πρώτη και προφανής απάντηση είναι για να μας θυμίσει ακόμη μία φορά, πως Εκείνος που σε λίγες εβδομάδες θα καθηλωθεί στον Σταυρό, αιμόφυρτος και ανυπεράσπιστος, είναι ο ίδιος ο Θεός μας. Νομίζω όμως πως η εξιστόρηση αυτή έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που ίσως και να έγιναν αιτία, το θαύμα αυτό να βρει τη θέση του στην τόσο κατανυκτική αυτή περίοδο.

Πριν φτάσουμε εκεί, επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω πως  ο Χριστός μας έχει έναν πολύ κεντρικό, πολύ βασικό στόχο σε όλη την διαδρομή Του επί της γης. Είναι ακριβώς ο ίδιος στόχος, που κατ’ εξοχήν αναδεικνύεται τις ημέρες αυτές της μεγάλης Σαρακοστής. Ποιος είναι αυτός;

 Η καταπολέμηση της σκληροκαρδίας.

Πρόκειται για ένα πάθος που κατεξοχήν χαρακτηρίζει τους Φαρισαίους, αποτελεί όμως και έναν διαχρονικό κίνδυνο για όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών, θρησκευόμενων και μη.

Όπως θα θυμάστε, ήδη από την περίοδο του Τριωδίου, το πάθος αυτό στηλιτεύεται με χαρακτηριστικό τρόπο στις δύο κεντρικές παραβολές: Του Τελώνου και του Φαρισαίου, καθώς και τού Ασώτου – Σωζόμενου Υιού. Και σήμερα, δεύτερη Κυριακή των Νηστειών, η Εκκλησία μας, με την περικοπή αυτή, φροντίζει να διατηρήσει ζωντανό αυτόν τον στόχο. Σε μια έντονη περίοδο νηστείας και πνευματικών αγώνων, ξανά η σκληροκαρδία καιροφυλακτεί. Παίρνει βέβαια άλλες μορφές: Του οίκτου και την περιφρόνησης απέναντι στον κόσμο που συνεχίζει να ζει στην ασωτία και την κραιπάλη, της κατάκρισης και των εσωτερικών σχολίων για εκείνους που δεν νηστεύουν, του φουντώματος ενός αδιόρατου και μυστικού εγωισμού, που ψιθυρίζει στ’ αυτιά μας πως μόνον εμείς, με την προσωπική μας διαδρομή, με τα προσωπικά μας κατορθώματα, θα είμαστε από τους λίγους που θα καταφέρουμε να φτάσουμε στο κενό μνημείο της Αναστάσεως. Επανειλημμένως οι Πατέρες μας μάς κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου της κενοδοξίας που βεβαίως γεννά την σκληροκαρδία. Ήδη από την Κυριακή πριν την Καθαρά Δευτέρα, ο Απόστολος Παύλος μας έχει προειδοποιήσει για την κενοδοξία, την κατάκριση και την κατασπάραξη του αδελφού μας: «Ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις έναν ξένο υπηρέτη; Μόνο ο Κύριος του μπορεί να κρίνει αν στέκεται ή όχι στην πίστη του, γιατί ο Θεός έχει τη δύναμη να τον στηρίξει» (Ρωμ. 14, 4).  

Και ιδού σήμερα ενώπιόν μας ένας παράλυτος. Τότε, κάποιος άνθρωπος σε αδυναμία να κουνήσει το κορμί του. Σήμερα, γύρω μας, άλλοι παράλυτοι, σε αδυναμία να ανασάνει η ψυχή τους. Τι να ΄ναι χειρότερο; Το ίδιο ρωτάει και ο Χριστός:

«Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο: ‘’σου συγχωρούνται οι αμαρτίες’’ ή  να του πω ‘’σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα’’; (στ.9)»

Και βέβαια, καθόλου τυχαίο πως και σήμερα, σταθεροί συνομιλητές σε τέτοιου είδους διλήμματα όπως πάντα οι Φαρισαίοι.

Όπως είπαμε λοιπόν, σε πρώτη ανάγνωση σήμερα, ένας παράλυτος. Αν όμως θελήσουμε να ανασηκώσουμε λίγο το προφανές και να ρίξουμε μια ματιά στις λεπτομέρειες της σημερινής περικοπής, νομίζω πως θα εντοπίσουμε αποκαλυπτικούς συμβολισμούς και θα αντλήσουμε βαθύτατα διδάγματα συμπόνιας και απεγκλωβισμού από τον μασκαρεμένο με ευσέβεια ατομοκεντρισμό μας. Οι φίλοι του σημερινού παραλύτου θα μπορούσαν να μείνουν απερίσπαστοι να απολαύσουν τη διδασκαλία του Χριστού. Προτιμούν όμως να δώσουμε χέρι συμπαράστασης στον παράλυτο αδελφό. Προτιμούν να βρουν την ουσία στο «εμείς» και να κάνουν τον φίλο υγιή, μέλος ισότιμο μιας παρέας που μαζί θα πορευθούν στην καθημερινότητά τους όταν ο Χριστός θα φύγει από την Καπερναούμ .

 Βασικό ζητούμενο της ευλογημένης περιόδου της Σαρακοστής δεν είναι απλώς να στερηθούμε την τροφή. Βασικό στόχος είναι αυτό το «εμείς», αυτό το «μαζί».  Είναι ζωτική ανάγκη να ανοίξουμε στην καρδιά μας χώρο για τον άλλον. Αποκαθηλώνοντας από τον θρόνο της ψυχής μας τα υλικά αγαθά, που μας κρατούν διαρκώς εγκλωβισμένους στον φαύλο κύκλο, πείνα-αρπαγή-κορεσμός και πάλι πείνα, πλαταίνουμε και δημιουργούμε  χώρο  για τις ανάγκες και του «άλλου». Οι στερημένοι, όχι μόνον σωματικά αλλά ψυχικά και πνευματικά, «άλλοι» είναι πολλοί και κυκλοφορούν γύρω μας,  ζητιανεύοντας  λίγο χώρο στην καρδιά μας. Δεν είναι όλοι προνομιούχοι όπως ο σημερινός παραλυτικός της Καπερναούμ, που η παρέα του τον φρόντισε και με την αγάπη και την επιμονή της τον οδήγησε ενώπιον του Ιατρού σωμάτων και ψυχών. Οι περισσότεροι άνθρωποι θυμίζουν τον άλλον εκείνον παραλυτικό, που για 38 χρόνια περίμενε ένα χέρι να τον ρίξει πρώτον στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά.  Αλήθεια, θυμάστε το παράπονό του;

«Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω» (Ιω. 5,7).

Πλήθος γύρω μας οι παραλυτικοί άνθρωποι. Και δεν είναι μόνον η έλλειψη ανθρώπων για να τους δώσουν λίγα ευρώ ή ένα πιάτο φαΐ. Εξίσου τραγική είναι η έλλειψη ανθρώπων για να συγχωρέσουν, να αφουγκραστούν, να γλυκάνουν πληγές, να χαρίσουν συγνώμη. Σε κόσμο που σκέφτεται ακριβώς με τον τρόπο των Φαρισαίων, σε κόσμο που κρίνει μόνον από αυτά που φαίνονται, από την υπακοή σε κανόνες, από τη συμμόρφωση στους νόμους, αδιαφορώντας για τη μοναξιά, την άγνοια, την πείνα για ένα χάδι, την δίψα για ένα χαμόγελο, σήμερα ο Χριστός μας καλεί να μοιάσουμε στους καρδιακούς φίλους, στην ευλογημένη παρέα του παραλυτικού της Καπερναούμ. Μπορεί να μην αναφέρεται στο Ευαγγέλιο, αλλά παίρνω το θάρρος να υποψιαστώ πως, μαζί με την ευεργεσία προς τον κατάκοιτο αυτό άνθρωπο, έδωσε και την ευλογία του σε εκείνους που δεν άφησαν τον φίλο τους μόνο με το πρόβλημά του αλλά δαπάνησαν χρόνο και δυνάμεις, προκειμένου να βρει τη λύτρωση .

Όταν οι εποχές αγριεύουν, όπως έχει αγριέψει η δική μας εποχή, όταν όλα γύρω μοιάζουν απειλητικά και ο καθένας από μας αισθάνεται ότι, την ώρα του μεγάλου πόνου και του μεγάλου προβλήματος, καμιά κρατική δομή ή επίσημη υπηρεσία δεν θα τον προστατέψει, όλο το βάρος της συμπαράστασης και της παρηγοριάς πέφτει στον διπλανό, τον πλησίον, τον σύντροφό, τον φίλο, σε εκείνον που, χωρίς να το σκεφτεί και χωρίς να περιμένει τίποτα σε ανταπόδοση, θα εγκαταλείψει τις μικροδουλειές του και τον μικρόκοσμό του και θα χαρίσει απλόχερα αγάπη και συμπόνια. Σε τέτοιες εποχές σαν τη δική μας, ιδιαίτερα μέσα από τον ρόλο μας, εκείνον του κατηχητή, του δασκάλου ή του γονιού, αναλαμβάνουμε και τον επιπλέον ρόλο να μάθουμε στους νεότερους να ζούνε στο «μαζί», να έχουν τα μάτια ανοιχτά στο πρόβλημα του διπλανού, να είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν στην ανάγκη του φίλου, να θεωρούν πως η αγάπη και οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πάνω από κάθε βιοπορισμό και κάθε μικρό υπολογισμό.

Το μοναδικό κάτι παραπάνω που έχει η Εκκλησία μας σε σύγκριση με τους τόσους οργανισμούς αλληλεγγύης και εθελοντισμού του κόσμου,  είναι πως μπορεί να λειτουργήσει ως ένα εργαστήριο αγάπης, ως μια γέφυρα προς μία θεϊκή καρδιά που ξαναθύμισε στους ανθρώπους να αγαπούν όπως ο Θεός αγάπησε τον κόσμο μέχρι κενώσεως, μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού.

Προπόνηση αγάπης είναι η μεγάλη Σαρακοστή! Ας μην μείνουμε ούτε εκτός αγώνος ούτε εκτός νυμφώνος!

Αμήν!

Πατήστε εδώ για να δείτε σε μορφή pdf το κείμενο και την Ευαγελική & Αποστολική περικοπή 

Η θεραπεία του παραλυτικού
της Καπερναούμ

Ο Θεός 
των ψυχών και των σωμάτων

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

Με χαρά περιμένουμε φωτογραφικό υλικό από τα μαθήματα και τις δραστηριότητες των κατηχητικών σχολείων σας στο νέο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.  

"ΕΛΑ ΚΑΙ ΔΕΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ"

(Ιω. 1, 44-52,     Εβρ. 11, 24-26, 32-40)

Του Ηλία Λιαμή, δρ. Θεολογίας, Αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας

Αγαπημένε μου κατηχητή, αγαπημένη μου κατηχήτρια, 

H σημερινή περικοπή αποτελεί ίσως τον πιο μακρύ αλλά και τον πιο πυκνό διάλογο ολόκληρου του Eυαγγελίου. Μικρές προτάσεις, σύντομες περιγραφές, κοφτές φράσεις είναι τα στοιχεία που κάνουν την σημερινή περικοπή να θυμίζει διάλογο κινηματογραφικό.

Με την πρώτη ματιά, δεν φαίνεται να βρισκόμαστε μπροστά στη διατύπωση μίας πνευματικής διδασκαλίας ή σε ένα εντυπωσιακό θαύμα. Άλλωστε, αυτό παραδέχεται και ο ίδιος ο Χριστός μας (στ. 51). Όλα θυμίζουν μια καθημερινή στιχομυθία, που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ανά πάσα στιγμή ανάμεσα σε φίλους.

Και όμως! Πίσω από τις μικρές αυτές φράσεις, ο πρόθυμος μελετητής μπορεί να φανταστεί, έστω και μετά από 2000 χρόνια, την δύναμη και την ακτινοβολία της προσωπικότητας του Ιησού, αλλά και την βαθιά επίδραση που ασκούσε σε όσους τον συναναστρέφονταν.

«Έλα μαζί μου», είναι η πρώτη φράση. Μια κοφτή πρόσκληση, χωρίς να έχουν προηγηθεί ούτε κάποιες συστάσεις. Ο Ευαγγελιστής ούτε καν αναφέρει ότι ο Φίλιππος ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση αυτή. Ούτε καν περιγράφει ότι ακολούθησε τον Χριστό. Είναι αυτονόητο, παραλείπεται ως απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο.

Τι προϋποθέσεις υπάρχουν αλήθεια, για να υπάρξει τόσο άμεση ανταπόκριση εκ μέρους του Μαθητή; Για φανταστείτε: Κάποιος άγνωστος μας απευθύνει το λόγο με ένα «έλα μαζί μου». Ποια θα ήταν άραγε η πρώτη μας αντίδραση; Πόσες πιθανότητες θα δίνετε στον εαυτό σας να ανταποκριθεί; Ελάχιστες! Εκτός εάν ...  Εκτός εάν θα έλειπε μόνον αυτή η φράση για να ολοκληρώσει έναν εσωτερικό πόθο και μια εσωτερική προετοιμασία για κάτι που έρχεται και που θα το περιμένατε πως και πως!

Νομίζω πως η φράση αυτή αποτελεί ίσως την πιο συχνή κλήση του Χριστού προς τον καθένα μας ξεχωριστά σε κάθε περίσταση της ζωής μας. Την ώρα που οι δρόμοι των επιλογών μας κλείνουν, Εκείνος καλεί:

«Έλα μαζί μου!»

Την ώρα που οι θεωρίες διαψεύδονται και οι σταθερές καταρρέουν, Εκείνος καλεί:

«Έλα μαζί μου!»

Την ώρα της αφόρητης μοναξιάς, την ώρα της άγριας ερημιάς, την ώρα της εγκατάλειψης, την ώρα της απελπισίας, Εκείνος καλεί:

«Έλα μαζί μου!»  

Είναι αλήθεια πως ο πόθος αυτής της συμπόρευσης γεννιέται, τις περισσότερες φορές, από εσωτερική συντριβή. Ακόμη και τότε όμως, η πρόσκληση αυτή, γλυκιά και λυτρωτική, ανανεώνει την ύπαρξη και της δίνει ξανά το κουράγιο να σταθεί στα πόδια της και να βεβαιωθεί πως τίποτε δεν τελείωσε.

Είναι γεγονός πως, κυρίως την ώρα της μεγάλης χαράς ή της μεγάλης λύπης, αισθανόμαστε μεγάλη την ανάγκη να έχουμε έναν άνθρωπο στο πλάι μας. Έτσι εξηγείται και η αντίδραση του Φίλιππου να μοιραστεί με τον φίλο του την εσωτερική του πληρότητα. Αυτές τις ώρες όμως, είναι επίσης γεγονός, πως μας περιμένει και μια απογοήτευση: Είμαστε πιο μόνοι απ’ όσο νομίζουμε, όχι γιατί ο άλλος δεν θέλει αλλά γιατί δεν μπορεί να μας νιώσει. Τα έντονα συναισθήματα και οι ακραίες εσωτερικές καταστάσεις είναι προορισμένες να βιωθούν μόνον από εμάς τους ίδιους. Είναι οι ώρες που αισθανόμαστε πως, μόνον μία σχέση είναι σε θέση να αντέξει τα ύψη της χαράς και τα βάθη της λύπης μας:

Η σχέση μας με το Θεό.

Είναι λίγο πικρό, αλλά και εμείς οι ίδιοι ξέρουμε πως η κατανόηση του άλλου φτάνει έως ένα ορισμένο σημείο. Θέλουμε αλλά δεν μπορούμε. Μπορούμε άραγε κάτι να κάνουμε; Μπορούμε να αυξήσουμε τη δύναμη της συμμετοχής μας στον πόνο ή στη χαρά του άλλου; Ανθρωπίνως, δεν φαίνεται να είναι εφικτό. Αυτό όμως που είναι εφικτό, είναι η ένωση με την μεγάλη θεϊκή καρδιά, που τα καταλαβαίνει όλα και ξέρει κάθε στιγμή τι και πως πρέπει να μιλήσει και να δράσει. Η ένωση με τον Χριστό, η εφικτή και αληθινή μέσω των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας, δεν είναι απλώς ένα συναισθηματικό ή ένα θεωρητικό γεγονός. Είναι άσκηση και αύξηση συμπόνιας που μας κάνει να βλέπουμε τους ξένους ως αδελφούς και τους μακρινούς ως «πλησίον», και μάλιστα «πλησίον» μέχρι ταυτίσεως.

Στην περικοπή, ούτε ο Ναθαναήλ καταλαβαίνει. Η απάντηση του είναι επιπόλαιη (στ. 47). Ο Φίλιππος μοιάζει απελπισμένος και ως έσχατη καταφυγή επιλέγει την πρόσκληση που και εκείνος έλαβε πριν από λίγο:

«Έλα και δες μόνος σου!»

Αυτή η φράση κρύβει όμως και μια ελπίδα, ελπίδα βαθιά πως η εμπειρία θα λειτουργήσει και στον άλλον άνθρωπο. Είναι μια ελπίδα που τόσο πολύ έχουν ανάγκη γονείς, δάσκαλοι, παιδαγωγοί, κατηχητές και όλοι εκείνοι που νοιάζονται να μεταδώσουν κάτι από εκείνα που οι ίδιοι γεύτηκαν και απήλαυσαν προς τους νεώτερους. Είναι λυτρωτική αυτή η ελπίδα ιδίως για όσους είδαν τα λόγια, την ανατροφή, ακόμη και το προσωπικό παράδειγμα, να μην λειτουργούν στις νεώτερες γενιές. Είναι η βεβαιότητα πως ο Θεός θα αναλάβει να αναπληρώσει τα ελλείμματα της πνευματικής παιδαγωγίας μας και θα πάρει ο ίδιος από το χέρι τους νέους ανθρώπους και θα τους οδηγήσει με τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει στην αγκαλιά Του.

 Ο Ναθαναήλ πείθεται και φτάνει στη συνάντηση. Και ακούει:

«Να ένας γνήσιος Ισραηλίτης, χωρίς δόλο μέσα του» (στ. 48).

Νομίζω πως η φράση αυτή εκφράζει τον βαθύτατο πόθο κάθε πνευματικού ανθρώπου: Να ακούσει κάποτε από το στόμα του Θεού αυτόν τον μεγάλο έπαινο:

«Να ένας γνήσιος χριστιανός που δόλο δεν έχει στην ψυχή του».

Τι άλλο να ποθήσει μια ψυχή από το να ακούσει από τον ίδιο τον Δημιουργό της την επιβεβαίωση της αγνότητας και της καθαρότητάς της! Κυρίως μάλιστα, όταν η ζωή περνάει ανάμεσα σε καταστάσεις και ανθρώπους μοχθηρίας, πονηρίας, διπροσωπίας, ιδιοτέλειας και κυνικού συμφέροντος! Τι τίτλος τιμής η αθωότητα και η αγνότητα για την κάθε ανθρώπινη ψυχή!

Πόσο έτοιμος εμφανίζεται και ο Ναθαναήλ να ανοιχτεί ολόψυχα στα θαύματα του Θεού, χωρίς να αναλύσει, να αμφισβητήσει, να μετρήσει! Πόσο έτοιμος για ομολογία πίστεως, σαν το μικρό αθώο παιδάκι που αναγνωρίζει τον γονιό του μετά από χρόνια ορφάνιας και αναζήτησης και του παραδίδεται ολοκληρωτικά!

Και πόση παρηγοριά για κάθε έρημο άνθρωπο αυτού του κόσμου, που πέρασε τη ζωή του περιφρονημένος και αγνοημένος, άγνωστος μεταξύ άγνωστων, μόνος και κατάμονος, όπως ζούνε εκατομμύρια άνθρωποι γύρω μας, η ερώτηση, μαζί και διαπίστωση, μαζί και λύτρωση του Ναθαναήλ:

«Από πού με ξέρεις;» (στ. 49)

Και πόση γαλήνη από τα λόγια του Χριστού, που διαβεβαιώνουν, πως ούτε στιγμή  της ζωής μας δεν διαφεύγει από τη γλυκιά Του ματιά, ακόμη κι όταν κρυβόμαστε κάτω από τη δική μας συκιά, ίδια εκείνη των πρωτόπλαστων, όταν γεμάτοι ενοχή νόμισαν πως είναι αθέατοι! Οι ενοχές μας είναι εδώ και συχνά αποσυρόμαστε στην κρυψώνα μας, νομίζοντας πως η θέση μας είναι πια στο σκοτάδι. Εκεί, μας θυμίζει σήμερα ο Χριστός πως το βλέμμα Του ακόμη μας χαϊδεύει και περιμένει, Έτοιμος να ξανανταμώσουμε, κοιτώντας ξανά ο ένας τον Άλλον στα μάτια.

Κάθε φορά που φτάνω στην περικοπή αυτή, φαντάζομαι τα πρόσωπα και τις αντιδράσεις των σημερινών πρωταγωνιστών: Τον Φίλιππο να μαγνητίζεται από το βλέμμα του Χριστού και να τα εγκαταλείπει όλα. Μετά, την απογοήτευση του, όταν ο Ναθαναήλ δεν καταλαβαίνει. Μετά, το βλέμμα της καχυποψίας του Ναθαναήλ, που γρήγορα δίνει τη θέση του στο θαυμασμό και τη δοξολογία. Και τέλος, ένα πιθανό χαμόγελο του Χριστού, όταν βλέπει την αντίδραση του Ναθαναήλ και του υπόσχεται πως θα ατενίσει σε λίγο τους ουρανούς να ανοίγουν! Προσπαθώ να συλλάβω τη γλυκύτητα του βλέμματος του Ιησού, όταν υπόσχεται τα επουράνια μεγαλεία.

Όπως σας είπα και στην αρχή, τα λόγια της περικοπής από μονά τους δεν λένε και πολλά πράγματα. Αν όμως ήμασταν σε θέση, τέτοια άδολη καρδιά να καταθέσουμε στην παιδαγωγία μας, τέτοια εμπειρία από μια συνάντηση με το γλυκύ βλέμμα του Ιησού να μεταδώσουμε,  με τέτοια παρρησία και βεβαιότητα να αναθέσουμε στον ίδιο τον Θεό την παιδαγωγία των ψυχών που μας ανατέθηκαν και με τέτοια στάση και ζωή να υποσχόμαστε πως ο δρόμος μας κρύβει ανοιχτούς ουρανούς,  νομίζω πως η ζωή στην εκκλησία μας θα έπαιρνε βαθιές ανάσες. Όλοι το ξέρουν πια, πως λίγη επιρροή έχουν τα λόγια στην ανθρώπινη ψυχή. Σκεφτόμαστε πολλές φορές τι να πούμε και πως να το πούμε και αμελούμε το «τι» και «πώς» πρέπει να ζούμε. Ξεχνάμε τη δύναμη της ζωντανής παρουσίας, η οποία πολλές φορές μιλά και κραυγάζει με τη σιωπή.

Αν αυτό, για τους περισσότερους από μας, ακούγεται όμορφη σκέψη αλλά λιγάκι ...  ρομαντική και ουτοπική, ας αναλογιστούμε την δύναμη των άψυχων εικόνων που οι περισσότεροι από μας θα κρατάμε την Κυριακή που έρχεται, την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Αν ένα αγιογραφημένο άψυχο ξύλο είναι σε θέση να γεννά κατάνυξη, ελπίδα και παρηγοριά, πόσο μεγαλύτερη είναι η δύναμη τής ζωντανής μας παρουσίας, ακόμη και της σιωπηλής, όταν έχουμε επιτρέψει στη Χάρη του Θεού να κατευθύνει τις πράξεις και τα λόγια μας! Η Κυριακή που έρχεται είναι η Κυριακή των εικόνων, κυρίως όμως των ζωντανών εικόνων, ημών των ανθρώπων, που ντυθήκαμε θεϊκά χαρακτηριστικά και δύναμη παρηγοριάς και ελπίδας για όλους, όσοι μας συναναστρέφονται .

Μια σκηνή περνάω από το μυαλό μου, που ποτέ δεν έχω δει άλλα από τα βάθη της καρδιάς μου εύχομαι να έχει συμβεί και να συμβαίνει όσο το δυνατόν συχνότερα:

Παιδί του κατηχητικού μας να μιλάει με φίλο του και να του λέει, τι εμπειρίες έχει στο κατηχητικό. Εκείνον να αμφισβητεί και να του ανταπαντά:

«Σιγά, και τι να περιμένει κανείς τέτοιες εποχές από ένα κατηχητικό;»

Και ο μαθητής μας να μην μπορεί να περιγράψει, να μην μπορεί να εκφράσει αυτά που ζει και να καταφεύγει στου Φιλίππου τη φράση:

«Έλα και θα δεις μόνος σου!»

Μακάρι !

Και μια μόνο σκέψη από την Αποστολική περικοπή:

Παρελαύνουν ενώπιόν μας όλοι οι μάρτυρες της Παλαιάς Διαθήκης. Και στο τέλος, ο Παύλος, με μια φράση πέντε λέξεων, μας καλεί σε αυτοκριτική και αυτομεμψία:

«Ων ουκ ην άξιος ο κόσμος» (στ. 38)

«Γι  αυτούς ο κόσμος δεν ήταν άξιος».

Ζητάμε συχνά και επικαλούμεθα τη δύναμη και την Χάρη των Αγίων μας. Αλήθεια, είμαστε άξιοι της παρουσίας τους; Τουλάχιστον από την αυτονόητη αρνητική απάντηση, ας αποκτήσουμε την ταπεινοφροσύνη και αυτή ίσως και να επιτρέψει στην Χάρη να ενεργήσει.

Αμήν!

Πατήστε εδώ για να δείτε σε μορφή pdf το κείμενο και την Ευαγελική & Αποστολική περικοπή 

Φίλιππος & Ναθαναήλ

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Προετοιμαστείτε για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου
(κείμενα, τραγούδια, θεατρικά έργα, χειροτεχνίες κλπ)

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

Με χαρά περιμένουμε φωτογραφικό υλικό από τα μαθήματα και τις δραστηριότητες των κατηχητικών σχολείων σας στο νέο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.  

ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΡΟΦΗΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ ΚΟΣΜΟΥ

(Μτθ. στ ́ 14-­21, Ρωμ. 13,  11­-14, 14 1-­4)

Του Ηλία Λιαμή, δρ. Θεολογίας, Αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας

Αγαπητέ μου κατηχητή, Αγαπητή μου κατηχήτρια,

Ζούμε σε μια χώρα, όπου οι μισές και παραπάνω επιχειρήσεις έχουν ως αντικείμενο το φαγητό. Εκπομπές, περιοδικά και διαδίκτυο έχουν γεμίσει από λαχταριστές συνταγές. Κατά βάθος, αληθινός βασιλιάς της εποχής μας φαίνεται πως είναι η κοιλιά του ανθρώπου. Ακόμη και σε περιόδους νηστείας, το κύκλωμα της γαστρονομίας δεν φαίνεται να πτοείται: Οι νηστίσιμες λιχουδιές και οι απίστευτοι συνδυασμοί νηστίσιμων υλικών κάνουν ακόμα και τις μέρες αυτές να γίνονται αφορμή για γκουρμέ φαγοπότι. Από τη στιγμή που η νηστεία, αλλά και όλες οι εκδηλώσεις του εορταστικού κύκλου της πίστης μας, έχασαν, για τους περισσότερους από μας, το πνευματικό τους υπόβαθρο και έγιναν απλώς λαογραφικές εκδηλώσεις «για το καλό», δεν είναι πολύ δύσκολο, και τα παραδοσιακά να τηρήσουμε και τα νόστιμα να μην στερηθούμε. Το τι επιτρέπεται και το τι απαγορεύεται μοιάζει πολλές φορές με ένα θλιβερό κρυφτούλι με κανόνες και εκκλησιαστικούς περιορισμούς, που ψάχνουμε τρόπους να παρακάμψουμε, σαν το μικρό παιδί που αναζητά τρόπους να ξεγελάσει τη μαμά του και να φτάσει στο ποθητό βάζο με το γλυκό.

 Βρισκόμαστε μπροστά σε μια περίοδο νηστείας. Μπροστά σε έναν δρόμο που μοιάζει για τους πολλούς γραφικός, βασανιστικός, ανώφελος και αναχρονιστικός. Είναι αλήθεια πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί θα πρέπει να αναστείλουν μια από τις βασικότερες λειτουργίες του σώματος και να στερηθούν μια από τις αμεσότερες χαρές της ζωής αυτής: Το φαγητό. Και όμως! Αν θα θέλαμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, θα βλέπαμε πως, πολύ εύκολα, η ανάγκη να τραφούμε καταλήγει, τις περισσότερες φορές, σε ένα πάθος να καταβροχθίσουμε και να μετατρέψουμε το φαΐ σε  υπέρτατο νόημα ζωής. Ο δούλος της κοιλιάς, ο κοιλιόδουλος, χωρίς να το καταλαβαίνει, έχει αποδειχτεί πως ο δρόμος προς την ευτυχία περνάει μόνον μέσα από τη χρήση κάθε διαθέσιμου πόρου αυτής της γης. Και μάλιστα, η τάση αυτή, δεν έχει φρένο τον χορτασμό της κοιλιάς. Αυτό θα ήταν τουλάχιστον ένας φραγμός και ένας φυσικός περιορισμός. Δυστυχώς, η απληστία, που ξεκινάει από την τροφή, γίνεται τρόπος ζωής και κάνει τον άνθρωπο να τα θέλει όλα αποκλειστικά δικά του. Όπως η κοιλιά εθίζεται να μην αφήσει ούτε πόντο που να μην καταληφθεί από λιχουδιές, έτσι και η καρδιά εθίζεται να μην παραχωρεί ούτε εκατοστό στον άλλον. Δεν είναι τυχαίο που σήμερα η Εκκλησία μας, στην κυριακάτικη ευαγγελική περικοπή πριν την έναρξη της Μεγάλης Σαρακοστής, ξεκινάει με την εντολή της συγγνώμης.

«Αν συγχωρήσετε τους ανθρώπους για τα παραπτώματά τους θα σας συγχωρήσει και σας o ουράνιος Πατέρας σας. Αν όμως δεν συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα παραπτώματά τους, και ο πατέρας σας δεν θα συγχωρήσει τα δικά σας παραπτώματα» (Μτθ 6, 14-15).

Σκεφτείτε λίγο την λέξη «συγχωρώ». Τι άλλο μπορεί να σημαίνει από το ότι παραχωρώ χώρο στον άλλον, από το ότι η καρδιά μου χωράει το λάθος του αλλού, τη διαφορετικότητα του άλλου, τα ιδιαίτερα ελαττώματα και τα ιδιαίτερα προτερήματα του;  Έτσι είναι: Ο λαίμαργος άνθρωπος είναι λαίμαργος και στις σχέσεις του. Είναι καταναλωτής ανθρώπων, καταναλωτής αγάπης και μάλιστα καταναλωτής άπληστος .

Ακόμη και έτσι όμως, πάλι το ερώτημα παραμένει: Γιατί όχι καταναλωτής τροφής και ανθρώπων, αν αυτό μου δίνει χαρά και νόημα ζωής;

 Ο Χριστός μας, στο σημερινό Ευαγγέλιο καταλαβαίνει την επιθυμία μας να πλουτίσουμε. Μας ξέρει γιατί αυτός μας έπλασε. Νιώθουμε άδειοι, έρημοι, πεινασμένοι και διψασμένοι. Νιώθουμε πως βρεθήκαμε σε έναν κόσμο ματαιότητας, όπου τίποτε δεν είναι σταθερό και όλα τα φθείρει ο χρόνος. Η Εκκλησία μας, που αντηχεί τη φωνή του δικού Του σώματος, δεν μας καλεί να βασανίσουμε τον εαυτό μας, στερώντας τον από αυτές τις μικρές και λίγες χαρές, όπως το φαγητό. Η Εκκλησία μάς καλεί να ξεκολλήσουμε από τη μιζέρια του κόσμου, να μην αρκεστούμε στα φθαρτά και τα προσωρινά αλλά να αναζητήσουμε χαρά και πλούτο που ούτε σκουριά ούτε οι κλέφτες μπορούν να τον απειλήσουν (Μτθ. 6,19).

Ο ίδιος ο Χριστός μας, μάς καλεί να απελπιστούμε από τον κόσμο και να αποδεχτούμε το γεγονός πως τίποτα μόνιμο, βαθύ και αληθινά συναρπαστικό δεν  έχουμε να περιμένουμε από αυτόν. Σε όλη την σημερινή περικοπή κυριαρχούν οι λέξεις «ουρανός» και «επουράνιος Πατέρας». Όλη η σημερινή περικοπή είναι μία αρπαγή από την γη και μια πρόσκληση για στροφή της κεφαλής προς τα πάνω, ή μάλλον προς τα μέσα. Διότι σήμερα, με τα λόγια του Χριστού, θυμόμαστε πως είμαστε γιοι και θυγατέρες Πατέρα επουρανίου και άφθαρτου και πως τα γήινα, τα φθαρτά και τα ασήμαντα δεν είναι σε θέση να χορτάσουν τους βαθείς  πόθους και τις επιθυμίες μας. Η νηστεία από μόνη της δεν λέει τίποτε. Αντίθετα, μπορεί να γίνει ακόμη ένα εργαλείο εγκλωβισμού στα μέτρα και στις απαιτήσεις αυτού του κόσμου. Βλέπει ο Χριστός και τους Φαρισαίους να νηστεύουν. Ξέρει όμως πως η νηστεία τους αυτή τρέφει την λαιμαργία τους για τον έπαινο και τον θαυμασμό των ανθρώπων.

Δεν είναι αυτοσκοπός η νηστεία. Είναι μια εσωτερική υπέροχη προπόνηση ετοιμασίας όλης της ύπαρξης, σώματος και ψυχής, να λεπτυνθούν για να μπορέσουν να συντονιστούν με τους λεπτότατους κυματισμούς μιας άλλης πραγματικότητας, με τους λεπτούς ήχους μιας άλλης ουράνιας Πατρικής φωνής, που μας καλεί να σταματήσουμε να επενδύουμε στα κτιστά και να αναζητήσουμε την αληθινή άκτιστη πατρίδα μας. Τέτοιες διαδρομές πρέπει να παραμείνουν κρυφές σε μια κοινωνία που ξέρει μόνον να παχαίνει την καρδιά και την κοιλιά. Όσοι νηστέψουν αλλά δεν αποστρέψουν με διάθεση ολόκαρδη τα μάτια από τον κόσμο της κατανάλωσης, ταλαιπωρούν απλώς τον εαυτό τους. Και η σημερινή περικοπή μας βάζει ένα πνευματικό τεστ: Ναι, να νηστέψουμε, αλλά να παρατηρήσουμε συγχρόνως και τον εαυτό μας:  Τι συνοδεύει την νηστεία μας; Χαρά ή λύπη; Χαμόγελο ή κατήφεια; Αλλαγή προτεραιοτήτων ή θλιβερά γευστικά υποκατάστατα; Πιεζόμαστε επειδή απαρνιόμαστε χαρές και μικρά δώρα της ζωής αυτής ή έχουμε καταφέρει να στρέψουμε τη ματιά μας στους θησαυρούς μιας άλλης πραγματικότητας, θησαυρούς που δεν μπορούν να μας τους στερήσουν οι συνθήκες της ζωής αυτής;

 Αν θέλετε μάλιστα να αφιερώσετε λίγο χρόνο στοχασμού και στην αποστολική περικοπή, θα διαπιστώσετε με πόσο υπέροχο τρόπο ο Άγιος Απόστολος Παύλος, με τον δικό του τρόπο, έρχεται να συντονιστεί με τα λόγια του Χριστού:

Μιλάει για τη νύχτα αυτού του κόσμου (Ρωμ. 13,12). Πολλά πράγματα μπορεί να συμβολίζει η νύχτα: Την αμαρτία, τη διαστροφή, την ατιμία, τον θάνατο. Συμβολίζει όμως και την ματαιότητα, τη φθαρτότητα και τη μιζέρια αυτού του κόσμου. Με το δικό του λοιπόν υπέροχο λόγο μας καλεί να σταματήσουμε να επενδύουμε στον κόσμο αυτόν. Στον κόσμο, που δεν  μπορεί να μας χορτάσει, που δεν μπορεί να μας ξεδιψάσει. Ο Παύλος δεν μας απαγορεύει απλώς τα φαγοπότια, τα μεθύσια, την ασύδοτη και ακόλαστη ζωή (Ρωμ. 13,13). Στην ουσία μας διαβεβαιώνει πως δεν είναι ωφέλιμα, πως δεν έχουν τίποτα να μας δώσουν πως δεν κρύβουν χαρά, πως μας αφήνουν στο τέλος πιο μόνους και πιο στερημένους από πριν. Μας καλεί να ντυθούμε τον Χριστό (Ρωμ. 13,14), για να αλλάξουμε κριτήρια και να πειστούμε πως ανήκουμε σε μια άλλη πραγματικότητα, λουσμένη στο φως και την αληθινή πλησμονή. Αυτή η άλλη πραγματικότητα έχει σαν υπέρτατο νόμο, όχι την αρπαγή αλλά το κέρασμα, το δόσιμο και τη συγχωρητικότητα. Αυτόν τον τρόπο ζωής ήρθε να μας φέρει και να μας φανερώσει ο Χριστός στη γη με το λόγο Του, το παράδειγμα Του, την θυσία Του την ανάστασή Του. Μας καλεί να στρέψουμε τη ματιά μας σ΄ Εκείνον και να μετριόμαστε με τη δική Του ύπαρξη. Αν δεν το κάνουμε, όπως πολλοί άνθρωποι δεν το κάνουν, θα αναζητούμε την αξία μας, συγκρινόμενοι με τα λάθη των άλλων και θα παρηγοριόμαστε για την μιζέρια μας, αναζητώντας διαρκώς τις πτώσεις των αδερφών μας. Αυτός που κρίνει ξένο δούλο (Ρωμ. 14,4), ξέρει κατά βάθος πως είναι λίγος και ανεπαρκής. Δεν το αντέχει και ψάχνει μια φτηνή παρηγοριά στα λάθη των άλλων. Όποιος όμως δέχτηκε τη φιλοξενία στον άπειρο χώρο της αγάπης του Θεού, αποκτά την ικανότητα και την ευλογία να ποθεί να βρεθούν όλοι οι άνθρωποι στην ίδια αγκαλιά και μαθαίνει να είναι και ο ίδιος για τον κόσμο μια μεγάλη καρδιά κι ένας τόπος που οι άνθρωποι γαληνεύουν και αισθάνονται ασφαλείς από τη διαρκή κατάκριση και τη διαρκή απειλή που τους επιφυλάσσει αυτός ο αδηφάγος κόσμος.

Δεν ξεκινούμε από Δευτέρα μόνον νηστεία τροφής. Ξεκινούμε νηστεία κόσμου, απάρνηση των ψεύτικων δώρων του και εγκαινιάζουμε πόθο και ελπίδα Χριστού και της αγκαλιάς Του, που μέσα της είναι κρυμμένοι όλη η θησαυροί της ζωής.

Πατήστε εδώ για να δείτε σε μορφή pdf το κείμενο και την Ευαγελική & Αποστολική περικοπή 

"Συγχώρα με και ο Θεός
να σε συγχωρέσει"

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Προετοιμαστείτε για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου
(κείμενα, τραγούδια, θεατρικά έργα, χειροτεχνίες κλπ)

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

Με χαρά περιμένουμε φωτογραφικό υλικό από τα μαθήματα και τις δραστηριότητες των κατηχητικών σχολείων σας στο νέο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.  

ΚΡΙΣΗ ΤΕΛΙΚΗ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

(Κατά Ματθαίον 25, 31-46)

Του Ηλία Λιαμή, δρ. Θεολογίας, Αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας

Αγαπητέ μου κατηχητή, Αγαπητή μου κατηχήτρια,

Η σημερινή παραβολή είναι απολύτως ξεκάθαρη και δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας της απάντησης που δίνει. Ποιο είναι όμως το ερώτημα; Ίσως να μπορεί να διατυπωθεί κάπως έτσι:

Τι ζητάει από μας ο Θεός; Πώς θα μας κρίνει; Και μάλιστα, όχι μόνον τότε, στο μακρινό μέλλον, αλλά και στο παρόν, σε κάθε στιγμή της τωρινής ζωής μας.

Ένα πρώτο ερώτημα είναι το γιατί να βάλουμε στη ζωή μας κριτή; Γιατί να αγωνιούμε πώς θα μας κρίνει ο Θεός; Η ζωή μας περνάει κανονικά, οι απασχολήσεις μας συνεχίζονται, ο καθένας από μας, βυθισμένος στον μικρόκοσμό του, είναι αμφίβολο αν έχει έστω και λίγα λεπτά να νοιαστεί για το αν εγκρίνει ο Θεός τις επιλογές του. Και στο κάτω κάτω, οι εποχές μας πλέον δεν ασχολούνται με την άποψη κάποιου, που βρίσκεται έξω από αυτόν τον κόσμο. Και μάλιστα δεν ασχολούνται με κάποιον που κραδαίνει μια απειλή για κόλασες και παράδεισους.

Ένα δεύτερο ερώτημα είναι το τι μπορεί να σημαίνει Κόλαση και Παράδεισος, ενώ είμαστε ακόμη ζωντανοί; Είναι άραγε καταστάσεις που μας περιμένουν μετά; Υπάρχει η πρόγευσή τους ήδη από αυτή τη ζωή; Και τελικώς, ποιος μας βεβαιώνει πως υπάρχουν στ΄ αλήθεια;

Η αλήθεια είναι πως σήμερα ο Χριστός απειλεί, σχεδόν τρομοκρατεί. «Πηγαίνετε» , λέει στους άσπλαχνους, «εσείς οι καταραμένοι στο πυρ το αιώνιο, το ετοιμασμένο για τους δαίμονες».

 Το πολύ ενδιαφέρον είναι πως αυτοί οι καταραμένοι δεν δέχονται τις κατηγορίες. Αρνούνται πως αδιαφόρησαν να περιθάλψουν τον Θεό. Αντίθετα, αντιλαμβανόμαστε πως ήταν σε επιφυλακή για να Τον αναγνωρίσουν , όταν θα εμφανιστεί.

Τα λόγια του Χριστού μας είναι σοκαριστικά. Και αυτοί που σκανδαλίστηκαν, είναι οι ίδιοι που σκανδαλίστηκαν με την παραβολή του Ασώτου, με την παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου, με την παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Είναι οι Φαρισαίοι, που ουσιαστικά εκπροσωπώντας εκείνους τους θρησκευόμενους ανθρώπους όλων των εποχών, που αντιλαμβάνονται την πνευματική ζωή ως κάτι μεταφυσικό, επουράνιο, αποκομμένο από τα εγκόσμια, εκείνους που με αγωνία διαρκώς επιδιώκουν να εξευμενίσουν έναν Θεό της φαντασίας τους, που δήθεν ζητά διαρκώς την εφαρμογή εντολών, κανόνων, τύπων και απαγορεύσεων.

Ιδού λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, η απάντηση στο πρώτο ερώτημα: Αποδέκτες της σημερινής παραβολής είναι εκείνοι, που αληθινά αναζητούν την αλήθεια, εκείνοι, που έχουν βάλει την αναζήτηση του Θεού ως σημαντική παράμετρο της ζωής τους.

Τότε λοιπόν, θα πείτε, χίλιες φορές καλύτερα ζουν οι άπιστοι και οι αδιάφοροι. Τουλάχιστον εκείνοι δεν βρίσκονται διαρκώς υπόδικοι και απολογούμενοι!

Πολύ σωστά! Αν όντως ο Θεός βάλθηκε να καταδυναστεύει τις ζωές μας, καλύτερα μακριά Του!

Βλέπετε λοιπόν, γιατί με τόση οξύτητα μιλά σήμερα ο Θεός σε εκείνους που έχουν τόσο εσφαλμένη εντύπωση για τον Θεό; Βλέπετε, πως, εάν δεν τους ταρακουνήσει και τους αφήσει να πορεύονται με τόσο λάθος εικόνα για Εκείνον, οι επιλογές του είναι δύο:

 Ή θα περάσουν μια ζωή διαρκούς αγωνίας για το εάν έχουν ικανοποιήσει τον Θεό μέσα από την εφαρμογή ατελείωτων «πρέπει», ή, αργά ή γρήγορα, θα εγκαταλείψουν τον Θεό, εξαντλημένοι από μια ατέλειωτη προσπάθεια, που ποτέ δεν είναι αρκετή.

Σήμερα ο Χριστός αποφασίζει να μιλήσει στους Φαρισαίους και στους τυπολάτρες θρησκευόμενους με τη δική τους γλώσσα:

«Ώστε φοβάστε την Κόλαση! Ώστε νομίζετε πως το μοναδικό ενδιαφέρον μου είναι το εάν θα εφαρμόσετε ένα ατέλειωτο κατεβατό εντολών για να με έχετε δικό σας! Έ, λοιπόν, αυτό που φοβάστε το έχετε πάθει ήδη. Είστε στην Κόλαση του χωρισμού σας από Μένα. Δεν είμαι Αυτός που νομίζετε, δεν είμαι εκεί που νομίζετε. Ήδη βιώνετε την οδύνη της στέρησής μου και δυστυχείτε, διότι δεν σας έφτιαξα δούλους μου προσκυνημένους, φοβισμένους και αγχωμένους για το τι μ΄ αρέσει και τι όχι. Κι εσείς σέρνεστε σαν τα φοβισμένα ζωντανά. Σας έφτιαξα εικόνες μου, όντα χαράς από το κέρασμα αγάπης προς όλους, όντα σχέσης με τον άλλον και Εμένα. Κι εσείς νοιάζεστε μόνο να περισώσετε μια ψεύτικη εικόνα σας, ανύπαρκτη και ουτοπική, μεταβάλλοντας την εγωιστική τελειομανία σας σε δήθεν θέλημα μου. Δικός μου είναι ο Παράδεισος της ανοιχτής αγκαλιάς, της αποδοχής  και της  αγάπης. Η Κόλαση είναι δικό σας κατασκεύασμα, συνέπεια της  απομάκρυνσής σας από μένα. Κόλαση υπάρχει και παραϋπάρχει. Μόνο που είναι η αυτοκαταδίκη σας. Κόλαση είναι εκεί που εσείς αποφασίσατε να μην είμαι».

Ιδού λοιπόν και απάντηση στο δεύτερο ερώτημα: Από τη ζωή αυτή ξεκινά ο δρόμος προς τη ζωή και ο δρόμος προς το πυρ της θεϊκής στέρησης.  

Πατήστε εδώ για να δείτε το κείμενο σε μορφή pdf 

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

Με χαρά περιμένουμε φωτογραφικό υλικό από τα μαθήματα και τις δραστηριότητες των κατηχητικών σχολείων σας στο νέο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.  

H ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΚΛΗΡΟΚΑΡΔΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ

 (Λκ. 15, 11-32)

Του Ηλία Λιαμή, δρ. Θεολογίας, Αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας
Αγαπητή μου κατηχήτρια, Αγαπητέ μου κατηχητή

Η παραβολή του ασώτου είναι ίσως μία από τις σημαντικότερες παραβολές του Ευαγγελίου. Έχει άλλωστε λεχθεί πως, και όλο το Ευαγγέλιο να χανόταν, η παραβολή αυτή θα ήταν αρκετή για τη σωτηρία των ανθρώπων.

Καταρχάς θα ήθελα να σου ζητήσω να ρίχναμε μια ματιά στον τίτλο. Η λέξη «άσωτος» δεν εκφράζει πλήρως το περιεχόμενο της ιστορίας μας. Αντίθετα, μπορεί να προκαλέσει και κάποια παρεξήγηση: «Άσωτος» είναι αυτός που δεν σώζεται, ο μη σεσωσμένος. Αυτός ο χαρακτηρισμός δεν αφορά τον μικρότερο γιο της παραβολής. Εκείνος, όχι μόνον σώθηκε, αλλά αποκαταστάθηκε και σε ακόμα υψηλότερη θέση από αυτήν που είχε πριν φύγει από το πατρικό του σπίτι. Ένας τίτλος λοιπόν όπως «η παραβολή του σωσμένου γιου» θα ανταποκρινόταν περισσότερο στην αλήθεια.

Πολύ γνωστός βέβαια είναι και ο τίτλος «η παραβολή του σπλαχνικού πατέρα». Οπωσδήποτε ο τίτλος αυτός αντικατοπτρίζει πλήρως τη στάση του Θεού απέναντι στον κάθε άνθρωπο. Επίτρεψέ μου όμως να σου θυμίσω τις συνθήκες εκείνες υπό τις οποίες η παραβολή αυτή ελέχθη. Εάν τις λάβουμε υπ’ όψιν, ίσως και να φανεί ο αληθινός πρωταγωνιστής της παραβολής αυτής, πάνω στον οποίον ο Χριστός μας στήριξε ολόκληρη την υπόθεση.

Σου θυμίζω πως βρισκόμαστε στο 15^ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Λουκά. Στην αρχή του κεφαλαίου αυτού, ο Άγιος Ευαγγελιστής μας ενημερώνει για τις αντιδράσεις των Γραμματέων και των Φαρισαίων, καθώς βλέπουνε τον Ιησού να αποδέχεται τη συνύπαρξη με τις πόρνες, τους τελώνες και τους άλλους αμαρτωλούς, που η κοινωνία των «καθωσπρέπει» έχει περιφρονήσει και απομακρύνει. Αντιλαμβάνεσαι πως πίσω από την παραβολή του ασώτου αλλά και των δύο μικρότερων παραβόλων που προηγούνται – της παραβολής του χαμένου προβάτου και της παραβολής της χαμένης δραχμής – κρύπτεται η επιθυμία τού Χριστού να εντοπίσει και όσο το δυνατόν να γιατρέψει τις σκληροκαρδία όλων εκείνων, που θεωρούν τον εαυτό τους σωσμένο και τον ξεχωρίζουν από τους αμαρτωλούς. Άλλωστε και η παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου, ίδιο σκοπό έχει.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Τα κριτήρια των ανθρώπων και ιδιαίτερα των θρησκευόμενων ανθρώπων, πολλές φορές, δεν ταυτίζονται με τα κριτήρια του Θεού. Εκεί που η φαρισαϊκή σκληροκαρδία περιφρονεί και καταδικάζει, η θεϊκή ευσπλαχνία συμπονά, στηρίζει και αποκαθιστά. Σε αυτό ακριβώς το σημείο κρύβεται το καινούργιο που φέρνει ο Χριστός στον κόσμο, αλλά και η ρήξη Του με την νοοτροπία του ανθρώπου της Παλαιάς Διαθήκης. Ο παλαιός Νόμος, οι κανόνες, οι διατάξεις και οι περιορισμοί δεν αναιρούνται. Δεν αρκεί όμως η υποταγή στο Νόμο για να σωθεί ο άνθρωπος. Ποτέ κανείς άνθρωπος δεν είναι σε θέση να τηρήσει πλήρως τον Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης. Σε αυτή την ανεπάρκεια τού ανθρώπου, έρχεται η Χάρις και το έλεος του Θεού να αναπληρώσουν τα κενά και την ανθρώπινη αδυναμία και να δωρίσουν στον άνθρωπο, πέρα από κάθε ανθρώπινη δικαιοσύνη, το έλεος και τη σωτηρία. Συγχρόνως μία προειδοποίηση, τραγική αλλά και καταλυτική, κρύβεται στην παραβολή: Ο άνθρωπος της πιστής εφαρμογής του Νόμου, ο άνθρωπος που ξόδεψε τη ζωή του για να εφαρμόσει μέχρι κεραίας τα «μη» και τα «πρέπει» , ο άνθρωπος που αισθάνεται πως δικαιούται την δίκαιη αμοιβή, αφού εκπλήρωσε όλες τις εντολές, υπάρχει ο κίνδυνος να μείνει έξω από τη βασιλεία του Θεού, όχι γιατί τον απέρριψε ο Θεός, αλλά διότι από μόνος του έμεινε ξένος από έναν κόσμο που είναι ποτισμένος από συγχώρεση, αποδοχή του αμαρτωλού και αδελφοσύνη όλων των παιδιών του Θεού, των τραυματισμένων από πάθη, αδυναμίες και λανθασμένες επιλογές.

Αν αυτά λάβεις υπ΄ όψιν σου, εύκολα θα καταλάβεις ποιος είναι στην πραγματικότητα ο αληθινός πρωταγωνιστής της παραβολής αυτής αλλά και ποιον τύπο ανθρώπου, με αγωνία και αγάπη προσπαθεί ο Χριστός μας να συνεφέρει και να λυτρώσει. Πρωταγωνιστής της παραβολής στη πραγματικότητα είναι ο μεγάλος αδελφός. Είναι εκείνος που έμεινε κάτω από την ομπρέλα του Νόμου. Εφάρμοσε όλες τις διατάξεις και τους κανονισμούς του πατρικού σπιτιού, δεν έφυγε και δεν αρνήθηκε τον πατέρα, ίσως και να μην αυθαδίασε ποτέ. Και όμως! Φαίνεται πως δεν κατάλαβε ποτέ τι ήταν για τον πατέρα του και σε τι σπίτι βρισκόταν!

Ο δυστυχής! Μια ζωή πάλευε να εξαγοράσει την αγάπη του πατέρα και δεν έβλεπε ότι αυτή, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, προσφερόταν δωρεάν. Με αγωνία τηρούσε κάθε κανονισμό και κάθε διάταξη του πατρικού νόμου, μήπως και τελικά αγαπηθεί και δεν έβλεπε πως, όση αγάπη δεχόταν, δεν ήτανε αμοιβή, δεν ήταν αξιομισθία αλλά ξεχείλισμα από σπλάχνα πατρικών οικτιρμών. Ήταν γιος, μα ζούσε σαν μισθίος, σαν υπηρέτης. Ήταν κληρονόμος, αλλά ζούσε σαν υπάλληλος, τρομοκρατημένος από άτεγκτο εργοδότη.

Γνωρίζει ο Χριστός η στάση αυτή απέναντι στο Θεό, στάση καταπίεσης και  διαρκούς ενοχής, δεν αφορά μόνο το ιερατείο των Ισραηλιτών. Γνωρίζει πως θα αποτελεί πάντα έναν διαρκή κίνδυνο για κάθε άνθρωπο που θα θελήσει να βαδίσει τον δρόμο που οδηγεί στο Θεό. Ο πανάρχαιος δρόμος της ενοχής, που ρίζωσε και θέριεψε τις θρησκείες και που θέλει τον Θεό να καιροφυλακτεί πάνω στα νέφη, περιμένοντας με χαιρεκακία να πατάξει τον κάθε αμαρτωλό, είναι βαθιά ριζωμένη στην ανθρώπινη ψυχή μέχρι και σήμερα. Φαίνεται πως είναι ευκολότερο για τον άνθρωπο να γίνει υποζύγιο δυνάμεων επουρανίων παρά να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του και να αποδεχτεί την ανεπάρκειά του. Είναι αλήθεια πως είναι δύσκολη η αποδοχή ενός Θεού που συγχωρεί, διότι έτσι πλήττεται καίρια ο ανθρώπινος εγωισμός. Φαίνεται πως πολλοί άνθρωποι προτιμούν ένα συμβόλαιο καλών πράξεων και αμοιβής με τον Θεό παρά να ομολογήσουν ενώπιον Του την ανεπάρκεια και τη συντριβή τους. Αυτή η συντριβή όμως είναι που ανοίγει τις πόρτες του πατρικού σπιτιού στο μικρότερο γιο την ώρα που η θλιβερή αλαζονεία της τήρησης του συμβολαίου με τον Θεό γεμίζει πίκρα, παράπονο και μισαλλοδοξία την ψυχή του μεγαλυτέρου.

 Αγαπητή μου κατηχήτρια, αγαπητέ μου κατηχητή

Πρέπει να βρούμε το θάρρος να εξετάσουμε με ειλικρίνεια την ποιότητα της πίστης, πριν καλέσουμε παιδιά και νέους ανθρώπους να μας ακολουθήσουν. Τι εικόνα έχουμε για τον Θεό; Τι εικόνα έχουμε για τον εαυτό μας; Ποια είναι η σχέση μας με Εκείνον; Τον φοβόμαστε; Τον αγαπάμε; Τι νομίζουμε πως περιμένει από μας; Την άψογη συμπεριφορά μας; Τις καλές μας πράξεις; Την πιστή τήρηση των καθηκόντων μας;  Ή μήπως τη συντριβή μας, την επίγνωση των ασθενών μας δυνάμεων, την ευγνωμοσύνη μας για την δωρεάν αγάπη Του που απλόχερα μας προσφέρει κάθε στιγμή; Και επιπλέον; Τι εικόνα έχουμε για τους… άλλους, τους διαφορετικούς; Αλήθεια, πιστεύουμε πως, παρά τα λάθη τους, τις αμαρτίες τους, ακόμη και τον χλευασμό τους απέναντι στα δικά μας ιερά και όσια, θα βρούνε χάρη ενώπιον του κοινού πατέρα όλων μας; Ή μήπως θα σταθούμε στην πύλη του πατρικού σπιτιού και θα μοιράζουμε δελτίο εισόδου, ανάλογα με τις φαντασιώσεις μας, ως προς  τα προσόντα που χρειάζεται κάποιος για να μπει; Φαντάζεστε μήπως στην εικόνα; Να καλεί ο πατέρας από μέσα τα χαμένα του παιδιά, τα ταλαιπωρημένα και συντετριμμένα, και εμείς στο όνομα της αυτοδικαίωσης μας να εμποδίζουμε με νύχια και με δόντια αυτή τη συνάντηση;

Ένας τέτοιος ο προβληματισμός συχνά παρεξηγείται και από κάποιους θεωρείται πως σχετικοποιεί την αμαρτία. Μεγάλο λάθος! Ο Πατέρας δεν είπε πότε στον μικρότερο γιο του πώς καλά έκανε και έφυγε και πως δεν έγινε τίποτα για όσα έπραξε και υπέστη στην εξορία. Δεν τον δικαίωσε, τον ελέησε. Η στάση μας απέναντι στην αμαρτία πρέπει να παραμείνει ξεκάθαρη, απόλυτη και έντιμη. Και συγχρόνως, η στάση μας, περιμένοντας τον πεσμένο αμαρτωλό, πρέπει να παραμείνει γνήσια πατρική, εικόνα και ομοίωση της αγάπης που καθημερινά δεχόμαστε χωρίς να το αξίζουμε: Αγάπης γεμάτης επιείκεια, γλυκιάς ματιάς, τρυφερού χαδιού και έννοιας αληθινής για κάθε άνθρωπο που παλεύει στη ζωή αυτή και κουβαλάει σαν σταυρό την προσωπική του τραγωδία.

Είναι αλήθεια πως συχνά το μυαλό μας συντάσσεται με τον μεγάλο γιο. Η καρδιά μας όμως ταυτίζεται με τον μικρότερο γιο, που γνώρισε το «τίποτα» του εαυτού του και γεύτηκε την πληρότητα της πατρικής αγάπης και της επουράνιας κληρονομιάς.

Πατήστε εδώ για να δείτε το κείμενο και την Ευαγελική περικοπή σε μορφή pdf 

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

Με χαρά περιμένουμε φωτογραφικό υλικό από τα μαθήματα και τις δραστηριότητες των κατηχητικών σχολείων σας στο νέο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.  

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ 
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ 
της ιστοσελίδας catichisi.gr

Με χαρά περιμένουμε φωτογραφικό υλικό από τα μαθήματα και τις δραστηριότητες των κατηχητικών σχολείων σας στο νέο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.  

Ο νέος χρόνος και 
η αλήθεια στη ζωή μας

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

Με χαρά περιμένουμε φωτογραφικό υλικό από τα μαθήματα και τις δραστηριότητες των κατηχητικών σχολείων σας στο νέο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.  

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

Με χαρά περιμένουμε φωτογραφικό υλικό από τα μαθήματα και τις δραστηριότητες των κατηχητικών σχολείων σας στο νέο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.  

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

Με χαρά περιμένουμε φωτογραφικό υλικό από τα μαθήματα και τις δραστηριότητες των κατηχητικών σχολείων σας στο νέο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.  

Η θεραπεία του τυφλού
της Ιεριχούς

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

Με χαρά περιμένουμε φωτογραφικό υλικό από τα μαθήματα και τις δραστηριότητες των κατηχητικών σχολείων σας στο νέο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.  

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

Με χαρά περιμένουμε φωτογραφικό υλικό από τα μαθήματα και τις δραστηριότητες των κατηχητικών σχολείων σας στο νέο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.  

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

Με χαρά περιμένουμε φωτογραφικό υλικό από τα μαθήματα και τις δραστηριότητες των κατηχητικών σχολείων σας στο νέο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.  

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr

Τα νέα των κατηχητικών μας σχολείων

Επισκεφτείτε το ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ
της ιστοσελίδας catichisi.gr